Een tirade van de meester

Jeroen Brouwers schrijft een boek dat klinkt als een tirade over ouder worden en hoe we daar als maatschappij mee omgaan in Nederland/België. Cliënt E. Busken komt na een valpartij terecht in een zorgcentrum. Hij wil daar niet zijn en gaat vol woede en onmacht tekeer tegen de opgelegde zorg. Hij verliest zijn waardigheid, zijn persoon verbrokkelt. Samen met zijn vrijheid verliest hij ook zijn verstand. De lezer kruipt in het hoofd van E. Busken en wordt meegesleurd in de gedachtestroom en de groteske observaties van het hoofdpersonage. Cliënt E. Busken doet zich doof en stom voor als ultiem protest maar de taal van Brouwers is barok en rijk, soms beenhard maar ook vol (zwarte) humor. Mist het boek nuance? Misschien wel maar wie goed kijkt naar de praktijk in een woon-zorgcentrum, moet toegeven dat de werkelijkheid mogelijks nog rauwer is. Tegen de achtergrond van de pandemie klinkt dit verhaal nog straffer.