Een heerlijke caleidoscopische vertelling
Kolder, burleske grappen, vettige opmerkingen, ranzig taalgebruik, gore taal, vunzige uitspraken ze worden heden ten dagen gemeden als de pest. De woke-gestapo, die het woord woke dan ook nog misplaatst gebruikt, staat klaar om elke grensoverschrijdende uitspraak aan de muur te nagelen. Dikwijls terecht, dikwijls onverdraagzaam. Gelukkig zijn er auteurs zoals Marnix Peeters die zich daar in hun boeken geen zak van aantrekken. Opnieuw terecht want Komt een priester bij Beëlzebub is een regelrechte aanklacht tegen veel heilige huisjes hier in Vlaanderen. Heilige huisjes die decennia lang zijn toegedekt door kerk en macht en niet mochten omver getrapt worden.
Hiervoor brengt Peeters personage Ambrosius Pelkmans terug op de bühne. We zien hem bij de start van het verhaal terug in Cambodja. Deze toenmalige onverbeterlijke, schijnheilige en om zich poepende priester in Pattaya, gek op Thaïse jonge meisjes, kan door omstandigheden die later in het boek wel duidelijk worden niet meer voorzien in nieuw jong vers Thaïs bloed voor zijn gore klanten hier in Vlaanderen. Noodgedwongen wijkt hij uit naar Cambodja. Helaas liggend zaken daar een pak moeilijker.
Na die kennismaking wordt er direct overgeschakeld naar Bikita Vuist-Damdam en Vava Ventvent. Deze twee andere hoofdrolspelers Bikita, ‘Een glimmende parel aan de kroon van de schepping. Haar huid heeft de kleur van een melkreep, en zo ruikt zij ook’ maar die helaas alleen maar kan roepen in plaats van gewoon te spreken (wat een zalige kolderieke toevoeging aan dit personage) en Vava Ventvent een vieze scheten latende huurdruïde (hij verhuurt zich als druïde bij het rijke volk) zullen samen met het andere hoofdpersonage Marcel Demol adviseur-generaal A4 bij het ministerie van Justitie en notoir scheefpoepende brutale seksverslaafde geilaard het verhaal verder inkleuren. En zuster Fernalia de nietsontziende wulpse en hitsige non moet hier ook nog bij vermeld worden.
Het verhaal schiet werkelijk alle kanten op in tijd en ruimte maar gelukkig is er de auteur die in het boek de lezer steeds rechtstreeks aanspreekt en uitleg geeft over het hoe en waarom waarbij hij geen spaander heel laat over zijn collega auteurs en zichzelf ook in zijn hemd zet. Overheerlijke nonsens, ik heb er mij een kriek mee gelachen. Gestaag en dit over de helft van het boek bouwt Peeters het relaas op want uiteindelijk moet E.H.A. Pelkmans nog naar de hel bij Beëlzebub. Hoe dit gebeurt laat ik graag aan de lezer om te ontdekken maar weet dat dit een verhaal is dat aan alle kanten trekt, duwt en schuurt maar waar wel alles die plooi valt. Eens in de hel aangekomen is Pelkmans verwonderd, hij snapt het niet want volgens hem moet iedereen, ook priester, zich laven aan de geneugtes van het leven zo wou God het. Eenmaal in de hel is het een zaak om je lot daar te aanvaarden en is niet het vagevuur en de helse pijnen zoals wordt voorafgenomen die hels zullen zijn maar zijn het de irritaties en de ergernissen in je leven die het hellevuur en de verdoemenis worden.
Komt een priester bij Beëlzebub, wat een heerlijk boek waar ik mij tenenkrullend mee heb geamuseerd. Een caleidoscopische vertelling die zonder enige schroom en vettig de waarheid in zijn hemd zet.
