Lichtvoetige poëzie op leven en dood

In haar eerste bundel, In mijn mand, als de nieuwe DDV (= Dichter des Vaderlands) in Nederland (2021-2022), schrijft de jonge fijnzinnige dichteres Lieke Marsman haar denken en voelen neer over maatschappij, kunst, poëzie, natuur, wetenschap, liefde, leven en dood.

Niet gratuit of vanzelfsprekend omdat de dichteres ook vecht tegen een levensbedreigende kanker in haar lichaam zonder de uiteindelijke afloop te kennen. Maar haar gedichten zijn nooit zwaarmoedig. Integendeel, Lieke Marsman is een lichtvoetige, scherpzinnige Hermesiaanse boodschapper die opnieuw een belangrijke filosofische, zinvolle dichtbundel heeft geschreven.

Onder meer dankzij haar ruime belangstelling, bijvoorbeeld voor wetenschap, neemt zij de lezer mee in Oneindigheid van tijd en ruimte.
Hieronder een fragment uit het gedicht.

Gelukkig is verdwijnen onmogelijk
zolang het niets geen grenzen kent:
in wat alles omvat geen plek voor residu.

Oneindigheid van tijd houdt me overeind nu.
Hoe lang de dag ook leek, het was een snipper.
Hoe kort de dag ook lijkt, er is nog tijd.