Pulp deLuxe stelt voor: Het Verhoor: Maarten Vande Wiele over Bungalow
Pulp deLuxe is een online beeldverhalenmagazine dat wekelijks nieuwe beeldverhalen en artikels over het medium publiceert. Maandelijks neemt Gent Leest een artikel van Pulp deLuxe over en laten jullie zo kennismaken met alles wat van ver of dichtbij beeldverhalen aangaat.
Voor de derde bijdrage kozen we voor een interview met Maarten Vande Wiele. Liefhebbers van verhalen over de onmogelijke liefde, het Hollywood van de jaren vijftig én modernistische architectuur zullen smullen van het nieuw boek van Maarten Vande Wiele. Bungalow 5 is een vrije adaptatie van de roman The Age of Innocence van Edith Wharton waarin hij zijn stokpaardjes terug kwijt kon.
Je nieuwste boek is een vrije adaptatie van de roman The Age of Innocence van Edith Wharton (in 1993 nog verfilmd door Martin Scorsese), waarin je de setting wijzigde van de New York High Society uit 1870 naar het Hollywood van de jaren vijftig. De belangrijkste wijziging was echter het cruciale personage van gravin Olenska naar filmacteur George Manson. Hoe kwam je bij dit idee uit?
Ik denk dat het idee geboren is na het zien van de film Call Me by Your Name.
Dat vond ik zo’n straffe film die me diep geraakt heeft. Ik vond de
relatie tussen de twee hoofdpersonages zo mooi en toen wou ik ook zoiets
maken. Ik ben ook een grote bewonderaar van Edith Wharton.
Ik vind The House of Mirth en The Age of Innocence prachtige verhalen en de verfilmingen behoren tot mijn favoriete films. Verder ben ik gefascineerd door Hollywood en zijn geschiedenis. Viriele filmsterren zoals Montgomery Clift en Tab Hunter moesten in de jaren vijftig hun geaardheid verbergen omdat het hun carrière zou vernietigen. Ergens zijn al die ideeën samengekomen in Bungalow 5. Het is een liefdesverhaal en mijn ode aan de films van de jaren vijftig.
Het is misschien een beetje raar, maar gebouwen tekenen is het liefste wat ik doe.
Het originele verhaal draait om een driehoeksverhouding tussen een man en twee vrouwen. Newland Archer verlooft zich met de mooie May Welland, maar dan verschijnt haar nicht Gravin Ellen Olenska op het toneel. Ze is na een ongelukkig huwelijk naar Amerika teruggekeerd en zet met haar schandalige gedrag al hun levens op zijn kop. Het leek me boeiend om van dat personage een man te maken. Ellen is
misschien verfoeilijk omdat ze een gescheiden vrouw is in de New Yorkse
upper class, maar de openlijk homoseksuele George doet in de jaren
vijftig ook serieus wat stof opwaaien.
Hoewel je redelijk trouw gebleven bent aan het boek, ligt het verhaal toch in lijn met de verhalen uit je vorige boeken, met personages die heel wreed zijn voor elkaar door achterklap. Het verhaal over de ongrijpbare liefde lag je nauw aan het hart?
Ja, wat mij vooral interesseerde was de onmogelijke liefde tussen Newland en George. De sociale conventies van de jaren vijftig maken het hen onmogelijk om voor elkaar te kiezen. De vijand is het geroddel van de mensen, de dreigementen en de beperkte visie op homoseksualiteit. Je zou misschien denken dat het overdreven is, maar dit gebeurde echt met acteurs zoals William Haines en Rock Hudson. Ze werden gedwongen om voor de schone schijn te kiezen voor een huwelijk met een vrouw.
De interessantste wijziging waren de advocaten die vervangen werden door filmsterren. Je ziet een gelijkenis tussen beide?
Ik wou een verhaal maken over de filmwereld, en dan kom je al snel uit bij acteurs. In de jaren vijftig werd Hollywood geleid door het studiosysteem. Aan het hoofd van iedere studio stond een studiobaas en alle werknemers, van de acteurs tot de timmerman, behoorden tot de filmstudio. Het leek me logisch dat de studiobaas een ster zoals Newland zou uitsturen om aan George uit te leggen hoe het systeem werkt. Wat hij wel en niet mag doen om geen ongewenste aandacht te trekken.
Ik vind Los Angeles een heel fascinerende stad. Je hebt er schoonheid, maar ook lelijkheid.
Het boek was ook een mooi excuus om de architectuur vanHollywood te laten zien: The Beverly Hills Hotel, Mann Chinese Theatre,The Garden of Allah, Palm Springs, Chateau Marmont, … Vorig jaar had jeer op Grafixx zelfs een expo over.
Ik vind Los Angeles een heel fascinerende stad. Je hebt er schoonheid, maar ook lelijkheid. Ik hou van de architectuur van Los Angeles, in het bijzonder van sommige modernistische huizen, zoals het Stahl House. Maar ik hou ook van het Beverly Hills Hotel en het Chateau Marmont.
Er is zoveel filmgeschiedenis in Los Angeles. Ik open het stripverhaal met tekeningen van alle plaatsen waar Newland en George zijn samen geweest. Het was mijn bedoeling om een verhaal te vertellen met architectuur. Het is misschien een beetje raar, maar gebouwen tekenen is het liefste wat ik doe. Het liefst teken ik ze niet helemaal correct, met een fout perspectief. Op Grafixx hingen inderdaad enkele van mijn Los Angeles tekeningen. Ik hoop er in de nabije toekomst nog meer te maken, maar dan op groter formaat.
Bij eerdere boeken werkte je samen met een scenarist, maar de recentere zijn of een adaptatie van een boek of gebaseerd op een eigenscenario (Zeep). Ben je op een moment gekomen dat werken met een scenarist meer belemmerend voor jouw vrijheid bij het maken van een boek?
Nee, het is gewoon zo geëvolueerd. Naarmate ik dit langer doe weet ik beter wat ik wil vertellen en tekenen. Soms krijg ik een idee zoals Zeep en dan moet ik dat gewoon maken. Dan beginnen die personages te leven en dicteren ze me gewoon het hele verhaal.
Maar ik vind het ook fijn om klassieke verhalen een soort van update te geven en die helemaal voor mezelf aan te passen. Ik gebruik die verhalen en dialogen dan meer als een constructie, waar ik alles omheen kan bouwen. Een verhaal zoals The Age of Innocence adapteren vond ik een grote uitdaging.
Bungalow 5 is nog maar een deel van het boek The Age of Innocence. Komt er nog een vervolg op je boek of hebben andere toekomstige projecten momenteel nog meer voorrang?
Bungalow 5 telt 120 pagina’s en is verschenen bij Uitgeverij Oogachtend.
Interview: Bruno Willaert