Pulp deLuxe stelt voor: Het Verhoor: Valentine Gallardo over 'Am I breathing too loud?'
Pulp deLuxe is een online beeldverhalenmagazine dat wekelijks nieuwe beeldverhalen en artikels over het medium publiceert. Maandelijks nemen we een artikel van Pulp deLuxe over en laten jullie zo kennismaken met alles wat van ver of dichtbij beeldverhalen aangaat.
Voor deze eerste bijdrage kozen we voor een interview met Valentine Gallardo. Ze is één van de drijvende krachten achter de Zine Labs in Bibliotheek De Krook en maakt deel uit van de collectieven Tieten met Haar en Les Voizines, die de jaarlijkse Zinehappening in Gent organiseert.
Valentine Gallardo doet niet enkel haar ‘ding’ op onze eigen Pulp deLuxe redactie. Ze is ook actief bij verschillende zines en ze bracht onlangs, in eigen beheer, haar nieuwe graphic novel Am I breathing too loud? uit. Dringend tijd dat we haar nog eens verhoren!
In je graphic novel Am I breathing too loud? pak je heel wat wereldproblemen aan zoals bijvoorbeeld de opwarming van de aarde, racisme, gebrek aan respect voor artiesten, … Waarom koos je ervoor om deze allemaal tegelijk aan te pakken in plaats van je te focussen tot één probleem?
Ik maak geen bewuste keuze om over sociale kwesties te praten. Ik zou kunnen zeggen dat het vertellen van verhalen een manier is om me bezig te houden met wat ik om me heen en in mezelf zie gebeuren. Ik maak zeker geen kunst in een vacuüm. Ik denk graag na over zaken zoals sociale dynamiek.
Ik ben me er niet van bewust dat ik iets over racisme heb gezegd, maar het is interessant om te horen dat je dat in de verhalen ziet.
“Aanvankelijk was ik verbaasd toen ik hoorde dat mensen mijn werk als
radicaal ervoeren of me als een feministische kunstenaar zagen.”
Ik beschouw verhalen graag als samenwerkingsverbanden, omdat ze tot
op zekere hoogte door de lezer in zijn/haar eigen geest worden
gecreëerd: elk individu heeft een andere levenservaring en een ander
referentiekader en daarom ziet niet iedereen dezelfde dingen in
hetzelfde verhaal. Aanvankelijk was ik verbaasd toen ik hoorde dat
mensen mijn werk als radicaal ervoeren of me als een feministische
kunstenaar zagen. Ik zie mijn kunst echt niet op die manier. De verhalen
die ik vertel weerspiegelen gewoon de manier waarop ik de wereld
ervaar. Ik zie wel overal om me heen hiërarchieën en machtsstrijden, dus
natuurlijk komen die ook in mijn verhalen voor.
Je varieert niet enkel in je verhalen maar er komen ook heel wat verschillende personages aan bod in je boek. Vooral de aliens van de planeet urf vielen me op. Geloof je zelf in buitenaards wezens?
Ik ben dan ook opgegroeid met The X-Files: “the truth is out there”. Maar alle gekheid op een stokje, waarom zou er niet ergens anders leven kunnen zijn, als het universum oneindig is? Toen ik een paar jaar geleden las over de ontdekking van het TRAPPIST-1 planetenstelsel, vond ik het heel leuk om me een planeet voor te stellen die op de onze leek. Wat als deze planeet bewoond was? Hoe zou het dagelijkse leven van de bewoners van deze planeet eruit zien? En wat zou er gebeuren als ze in contact zouden komen met aardbewoners? Dus heb ik er een kort verhaal over gemaakt. Het is als een blik op hun wereld, op een zeer gespannen moment voor hen.
Ze zijn er net achter gekomen dat sommigen van hen hebben gespioneerd voor de belangen van de aardbewoners en ze bespreken wat ze met de verraders zullen doen. Er is een invloedrijke figuur die de menigte oproept voor een gewelddadige uitkomst. Dat is wat ik bedoel als ik zeg dat ik graag nadenk over groepsdynamiek.
Ik hou ook van de alien als een archetype: iemand die er niet bij hoort, een weirdo, een vreemdeling. Joey, een belangrijk personage uit het boek, is zeker een buitenstaander. Joey past niet in veel van de sociale normen die mensen gebruiken om met elkaar om te gaan. De vraag “waar kom je vandaan” zorgt alleen maar voor frustraties bij dit personage, omdat die niet in staat is er een bevredigend antwoord op te geven.
Ik vind het ook niet leuk om deze vraag te beantwoorden, omdat er geen gemakkelijk antwoord op is. Ik ben op papier Frans, mijn familie komt uit verschillende plaatsen en ik weet eerlijk gezegd niet wat ik moet zeggen. Het is een saai verhaal om steeds opnieuw te vertellen, en ik ben niet zo bot als Joey die gewoon een grote tirade gaat houden over hoe klote het is dat alles een label moet hebben en zo zijn casual date een beetje verpest met al die zwaarwichtigheid.
Ook vogels en vleermuizen hebben een belangrijke rol in je strips. Heeft dit een speciale reden? En merk ik hierbij ook een bijkomende liefde voor vampieren op?
De natuur is altijd een bron van interesse voor mij. Een van de personages in het kortverhaal A Strong Woman is een vampier die kan shapeshiften in een vleermuis. Ik heb dit verhaal getekend nadat ik een documentaire had gezien over woestijnvleermuizen die slangen eten. De kleine vleermuis die slangen aanvalt en opeet die groter zijn dan zij, vond ik echt indrukwekkend. Dit was de inspiratie voor A Strong Woman, behalve dat in dat verhaal de slangen ook symbool staan voor sommige dingen die dit personage voortdurend moet onderdrukken om functioneel te blijven.
Ik zie blijkbaar overal menselijke verhalen. Maar je hebt gelijk dat ik wel hou van de klassieke buitenstaander-personage archetypes: aliens, heksen en vampiers. Ze spreken tot mijn verbeelding.
Is je werk (semi-)autobiografisch?
Het enige boek dat ik gemaakt heb dat semi-autobiografisch was, is het boek Pendant que le loup n’y est pas dat ik in 2016 samen met Mathilde Van Gheluwe
maakte over onze kinderjaren in Brussel. Veel van mijn solowerk komt voort uit mijn levenservaring, maar het zijn geen autobiografische strips. Ik probeer wel af en toe dagboekstrips te maken, maar mijn eigen mondaine leven interesseert zelfs mij al snel niet meer. Het is niet bewogen genoeg, of misschien ben ik bang om me te kwetsbaar op te stellen en daar later spijt van te krijgen. Die spanning voel ik ook bij sociale media. Iemand die ik ken vertelde me onlangs dat ze vinden dat mijn strips erg “naakt” zijn, dat ik veel van mezelf laat zien, wat voor mij ook verrassend is om te horen. Ik denk dat ik geen idee heb van hoe ik overkom. Ik denk dat het sowieso niet zo gezond is om bezig te zijn met het idee dat andere mensen van je hebben.
Ik zie hoe belangrijk het is voor mensen om een stukje van zichzelf te delen met anderen, buiten de koude, door reclame overspoelde wereld van social media.
Je bent een grote fan van zines en je maakte zelf getekende recensies voor onze eigen Zine Club op Pulp deLuxe. Waarom je liefde voor dit medium?
Ik hou ervan als mensen hun eigen media maken. Het is leuk. Ik heb een oneindige liefde voor zelfpublicaties en daarom heb ik er dingen omheen gedaan, zoals het zinefest (Zine Happening) en de zine workshops (Zine Lab) en zine reviews. Ik zie hoe belangrijk het is voor mensen om een stukje van zichzelf te delen met anderen, buiten de koude, door reclame overspoelde wereld van social media.
Am I breathing too loud? is ook uitgegeven in eigen beheer. Ik heb het naar een paar uitgevers gestuurd, zonder reactie. Toch vond ik het belangrijk dat het gedrukt zou worden en ik ben blij dat ik niet afhankelijk was van een uitgeverij om het boek tot een fysiek object te zien worden. Financieel gezien kan zelf uitgeven een goed idee zijn als je je kosten berekent. Hoe dan ook, ik ben erg blij met het resultaat. Dit was meer dan drie jaar in de maak. Het is klaar en nu kan ik naar het volgende gaan.
Wat kunnen we van jou verwachten in de (nabije) toekomst?
Ik ben momenteel bezig met een lang verhaal over de avonturen van een bende vampieren die besloten hebben geen bloed meer te drinken. De hoofdpersoon is Sophie, de vampier die voorkomt in A Strong Woman. Ze is jong en idealistisch en ontmoet een groep jonge vampiers die haar wereldbeeld delen, maar door deze ontmoeting komt ze in een wild avontuur terecht. Misschien ga ik in dit werk meerdere hoofdpersonages kiezen en kan ik van perspectief wisselen maar dat weet ik nog niet zeker. Het zal ook worden uitgebracht in de vorm van verschillende zines. Ik ben van plan om de eerste te drukken tegen eind juni, voor een groepstentoonstelling over eten in Galerij Sterput
in Brussel. Ik kijk ernaar uit om eraan te werken!
Wij wensen je alvast veel succes toe Valentine!
Am I breathing too loud? telt 100 pagina’s en is verschenen in eigen beheer.
