Waar fictie en non-fictie elkaar raken
op een bepaald moment in hun leven, leren haruki murakami (muziekliefhebber, vooral jazz) en seiji ozawa (bekend en erkend dirigent) elkaar kennen... wanneer ze samenkomen wordt er over alles behalve muziek gesproken/gediscussieerd, alsof het een taboe betreft... tot seiji ozawa slokdarmkanker krijgt, een lange revalidatie in het verschiet heeft en vele van zijn muzikale aciviteiten 'on hold' moet zetten... murakami en ozawa ontmoeten elkaar steeds meer en uiteindelijk krijgen de gesprekken toch meer en meer een muzikale inhoud... ze gaan uiteindelijk samen op weg, waarbij murakami uit zijn fascinatie voor muziek de gesprekken 'leidt'... daaruit onstaat een super interessant boek... verhalen/herinneringen/bepaalde composities/uitvoerders/... de hele speellijst met de 'juiste versie' betreffende de besproken werken is te vinden op spotify (weet niet of dat hier mag)... de speellijst start gewoon hilarisch... leonard bernstein mag de spits afbijten: het gebeurt zeer zelden dat een dirigent voor het werk aan te vangen, het publiek toespreekt... maar het 1e pianoconcerto van brahms zal de eigenzinnige maar zeer fascinerende glenn gould als solist hebben... in de inleiding heeft bernstein het over de functie van de dirigent vs solist... ofwel is de dirigent de leider, ofwel komen ze tot een compromis... nu gaat het helemaal andersom... glenn gould leidt en bepaalt hoe het werk zal uitgevoerd worden... dus ook zo bij bernstein... waarop bernstein nog eens stelt dat hij dat normaal nooit doet, behalve een vorige keer dat hij met glenn gould werkte... (gelach in de zaal)
in dit zeker aan te raden boek komen 2 passies naar boven... fictie ontmoet non-fictie, literatuur en muziek vinden elkaar...
(meest besproken: glenn gould, karajan, bernstein, (3e pianoconcerto) van beethoven, brahms en ontzettend veel meer!)