Tussen sublieme tempels en gevoelige haiku's

In De droom van Kyoto van Muriel Barbery heeft een Japanse vader zijn dochter in Frankrijk op afstand lief. Het is een boek dat zowel ingetogen als verfijnd is, tegelijkertijd droevig, lichtgevend, donker en exotisch. Barbery schetst een kleine kosmopolitische wereld verenigd door een scherp gevoel voor schoonheid en onverwoestbare vriendschappen en onthult geheimen over Japan, het leven en de dood.

Terwijl de oude en welgestelde Haru Ueno zijn laatste dagen in een tempel in Kyoto doorbrengt, beseft hij dat zijn leven op drie pijlers had berust: zijn liefde voor schoonheid als kunsthandelaar, de onafscheidelijke vriendschap met Keisuke, de kunstenaar die zijn roeping inspireerde, en zijn onvoorwaardelijke liefde voor zijn dochter Rose, geboren uit een kortstondige affaire met een Franse vrouw in Japan. Barbery vertelt hier het verhaal van Haru, de vader van Rose, de heldin van haar vorige werk Een roos alleen, en keert terug in de tijd. Ze doet dit met een spaarzaamheid aan effecten om haar focus op het essentiële te behouden. De tijd speelt op verschillende manieren een rol, zoals blijkt uit de hoofdstuktitels: 'Ervoor', 'Erna', 'Lange tijd', 'Ergens anders', allemaal tussen 'Sterven' en 'Geboren worden'.

De droom van Kyoto is een roman doordrenkt met de Japanse ziel, geplaatst tegen een achtergrond van tempels, bossen en zentuinen. In dit langzame verhaal doorspekt met oude verhalen en haiku's dompelt Barbery haar lezers onder in de verfijnde Japanse cultuur, met krachtige overpeinzingen over het leven en de betekenis die vaderschap kan geven aan het bestaan, zelfs meer gefantaseerd dan beleefd. Barbery schetst het portret van een man die volledig doordrongen is van schoonheid en de ander. Slechts één persoon ontbreekt hem, Rose. Haru, gefascineerd door de schoonheid van zijn land, realiseert na dit beproefd vaderschap de diepere lagen van zijn wezen. Vele van Haro’s vrienden sterven tijdens zijn leven en zijn eigen dood is voelbaar in het verhaal. Toch wordt het nergens zwaar, eerder melancholisch en troostrijk. In lijn met de cultuur die ze beschrijft, gebruikt Barbery een delicate en elegante pen. Ze heeft een beeldende en soms poëtische schrijfstijl met vaak lange zinnen en veel bijzinnen.

Muriel Barbery heeft met De droom van Kyoto een zeer mooi en subtiel boek geschreven. Het is een verhaal dat je verstild achterlaat na het omslaan van de laatste bladzijde. Doordrenkt van de Japanse ziel, levert de auteur een zeldzaam elegante roman af. Een tekst van buitengewone schoonheid: delicaat en intelligent.