Meditatie over zijn

“Op een naamloos eiland verdwijnen allerlei dingen [...]. Het straatbeeld wordt telkens wat leger en de geheugens van de inwoners vertonen steeds grotere gaten. De enkelen die blijven herinneren, vrezen voor hun leven.”

Een angstaanjagende premisse voor wat eigenlijk een simpele, ongecompliceerde, subtiele, bescheiden roman is. Een makkelijk te volgen verhaal, zonder complexe wendingen of personages. Dit lijkt na die indringende premisse misschien saai, niet uitdagend, maar de eenvoud is juist de sterkte van dit verhaal. Het vraagt je aandacht erbij te houden, want je verbeelding wordt uitgenodigd om zichzelf uit te dagen. Zie dit als een meditatie op herinneringen, bestaan en de diepten van het geheugen en de geest.

Het hoofdpersonage is romanschrijfster en soms krijgen we kleine stukjes te lezen van haar script. De parallel tussen het effectieve verhaal en het script is duidelijk te zien. Hoe ze inspiratie haalt uit haar realiteit, wat ze meemaakt en de symboliek die verscholen gaan in de tekst… Bezinning over verval van het lichaam en de geest houdt het hoofdpersonage bezig. Zowel in haar script als in haar gedachten komt het onderwerp vaak aan bod. Zoals de vraag: “Is je geest in verval, aan het vergaan, als je stilletjes aan alles vergeet?”

Dit wordt een dystopische roman genoemd, maar verwacht van dit boek geen duizelingwekkende sciencefiction, duistere motieven of een grootse apotheose. Dan gaat dit boek je zwaar teleurstellen. Voor de lezers van magisch realisme, Murakami, Marquez en Ishiguro, voor de liefhebbers van de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind, zal dit echter een heel bevredigend verhaal zijn.