Een rustige, literair ingestoken misdaadromans waarin de psychologie van de personages een doorslaggevende rol speelt
Ik ben al lang grote fan van Håkan Nesser en zijn personage Barbarotti. Onlangs las ik deel 8, Herfst op Gotland, uit de serie opnieuw omdat ik wist dat er een nieuw deel zou verschijnen. Maar eigenlijk is dat niet nodig, je kan het zeker apart lezen.
Het is bijna kerst en de bekende kunstenaar Ludvig Rute nodigt zijn zus en twee broers uit om samen de feestdagen door te brengen in een afgelegen Zweeds dorpje, midden in het bos. Hij wil ze iets vertellen. Ze hebben elkaar al jaren niet gezien, dus de sfeer is op zijn zachtst gezegd gespannen. En dat wordt er niet beter op als een van de aanwezigen vermoord wordt…
Gunnar Barbarotti en Eva Backman worden erbij gehaald en ontdekken direct dat de familie ervan uitgaat dat er sprake is van een uit de hand gelopen inbraak: er zijn twee dure schilderijen verdwenen en het idee is dat het slachtoffer de insluiper heeft betrapt. Dat klinkt logisch, maar is er inderdaad sprake van een buitenstaander of moet de moordenaar dichter bij huis gezocht worden?
“Het hele verhaal speelt zich af in de eindejaarsperiode ’20 - ’21 middenin de coronaperiode. Dit is echt een klassieke, bedachtzame ’wie-is-de-moordenaar’ zoektocht met veel ondervragingen door verschillende rechercheurs die dan samenkomen voor overleg met elkaar. Je leest dus wel af en toe hetzelfde, zoals het er in de realiteit aan toe gaat. Ze tasten echter lang in het duister. Zoals in alle Barbarotti-boeken zijn er geen grote of hevige actiemomenten, wilde achtervolgingen of keiharde spanning maar sluimert de spanning de hele tijd doorheen het verhaal, volledig in de lijn van de typische Nesser-stijl: rustige dialogen, subtiele humor en een zorgvuldig opgebouwde plot. Wat wel pijnlijk blootgelegd wordt zijn de soms moeilijke relaties een gezin, ditmaal tussen broers en zussen. Je voelt wat dit doet met de verschillende personages. Daarnaast speelt ook een gebeurtenis uit het verleden mee, je merkt gaandeweg dat dit eigenlijk het belangrijkste wordt. Het is een thriller die niet draait om tempo of sensatie, maar om karakterontwikkeling en het langzaam ontrafelen van een familie- en misdaadverhaal. Wie wil weten hoe het echt zit met de brief uit München zal toch een beetje geduld moeten hebben.
Vooral een aanrader voor lezers die houden van rustige, literair ingestoken misdaadromans waarin de psychologie van de personages een doorslaggevende rol speelt. Voor wie op zoek is naar snelle actie, een hard thriller-tempo of sterke plotwendingen, kan het boek eerder als te ingetogen worden ervaren.”
