Zwarte vegen, spatten en rauwe lijnen sleuren je mee in dezelfde duisternis die Mann oproept
Mario en de magiër van Thomas Mann leest als een onheilspellende waarschuwing. In een Italiaanse badplaats, eind jaren twintig, sluipt het fascisme door de straten. Wat begint als een zomerse idylle, kantelt langzaam naar dreiging. Een Duitse familie voelt zich steeds ongewenster, en dan verschijnt Cipolla: een mank hypnotiseur, vermomd als goochelaar. In één avondvoorstelling breekt hij de wil van een hele menigte. Ze lachen, gehoorzamen, vernederen zichzelf – niemand verzet zich. Beklemmend en huiveringwekkend actueel: hoe makkelijk geeft de massa zich over aan een sterke figuur?
Illustrator Koenraad Tinel tilt dat gevoel naar een nog donkerder niveau. Zijn beelden zijn geen illustraties, maar aanklachten. Zwarte vegen, spatten en rauwe lijnen sleuren je mee in dezelfde duisternis die Mann oproept. Soms chaotisch, soms messcherp en grimmig. Je voelt de dreiging van toen én de echo van nu. ‘We leven in populistische tijden,’ zegt Tinel. ‘Het onbehagen groeit, de oorlogsretoriek beangstigt me.’ Die angst spat van elke pagina.
Voor Tinel is dit geen abstracte vrees. Hij groeide op in een Vlaams-nationalistisch gezin, tussen vlaggen, marsmuziek en de blindheid van de massa. Nu tekent hij om te begrijpen, om te waarschuwen. Zonder potloodlijnen, zonder gommen: ‘Meteen vanuit de ziel op het papier.’ Het resultaat is een beeldroman die niet alleen een klassieker hervertelt, maar ook een spiegel ophoudt. Wat Mann in 1930 schreef, speelt zich vandaag opnieuw af – misschien subtieler, maar niet minder gevaarlijk.
Deze uitgave is meer dan een boek: het is een zinderende, meedogenloze herinnering. Een prachtige maar pijnlijk eerlijke confrontatie, die een man terugwerpt naar zijn jeugd vol vlaggen en ideologie, en die hij zonder rancune tekent. Koenraad Tinel, je beroerde mijn ziel met schoonheid midden in waanzin.
