Mensen zonder uitstraling - Jente Posthuma

Ik kocht dit boek enkele jaren geleden voor de mooie cover en de prikkelende titel. Blijkt dat de inhoud ook dik ok is... “Toen ik negen was, wenste ik dat ik een prijs won die eruit bestond dat ik bij iedereen mocht binnenkijken. Overal waar ik wilde mocht ik aanbellen. De mensen die opendeden zouden achteruitdeinzen en zeggen: 'O, de prijswinnaar, gaat uw gang.' "

Klein maar fijn boek, deze Mensen zonder uitstraling van Jente Posthuma. Vol met zinnen als deze en dus ook het hoofdstuk met de titel 'De beste jaren van mijn kont 🙂
Het vrouwelijke hoofdpersonage leeft in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Psychopaten en depressieven raadt hij aan hun bezigheden in afgepaste tijdsblokken in te delen, zodat ze meer controle krijgen over hun bestaan. Zijn eigen dochter geeft hij hetzelfde advies, zodat haar leven weer ‘behapbaar’ wordt. Dat woord gebruikt hij graag. Dan overlijdt plotseling haar moeder en blijven vader en dochter met zijn tweeën over. Elke avond speelt vader patience op zijn computer en eet hij staande aan het aanrecht een pak magnetronpannekoeken. Zij houdt zich op met pyromanen, pedofielen, garagehouders, schrijvers en masseurs en probeert krampachtig iets van haar leven te maken...