Een voldragen dystopische roman over twee jongeren die nog hun weg en vooral hun bestemming moeten zoeken middenin een verstikkende en onmenselijk leefomgeving
Twee immense torens, afgesloten van de buitenwereld, met slechts een uitzicht op kale, desolate vlaktes. De 10 rangen bepalen je plek in de toren: hoe lager je woont, hoe beter je leven. Of zo lijkt het, in ieder geval...
Iedereen wacht op hun kans om te dalen in de torens, terwijl de angstaanjagende Helleherders de bevolking in toom houden. Lexa groeit op in Rang 5. Ze droomt van een beter leven voor zichzelf en haar beste vriend Mico. Maar bovenal wil ze een remedie vinden tegen de Ziekte, een dodelijk virus dat door de torens raast. Bij hun langverwachte Keuzemoment slaan Lexa en Mico onverwacht verschillende wegen in. Ze ontdekken de duistere waarheid achter het systeem. Hoe ver willen Lexa en Mico gaan om hun dromen waar te maken? En zullen ze elkaar nog terugvinden?
“Dat Hannelore Bedert een muzische duizendpoot is is althans voor mij een open deur intrappen. Zoals zij in haar muziek haar niet altijd vrolijke songteksten in aangename sferen kan verpakken deed ze dat met Lam, haar debuutroman met woorden. Ze laat je daar nadenken over de hardheid van onze maatschappij, over de veerkracht van een mens en hoe ver dit kan doorbuigen zonder te breken, droefgeestig en toch weer die mooie toets van de woordenpracht en de leestrein waarin je wordt meegenomen.
Die leestrein is bij De helletorens geëvolueerd naar een hogesnelheidstrein! Dit boek pakte mij vanaf de eerste pagina bij mijn lurven en sleurde mij genadeloos mee doorheen het hele boek om mij bij het eindstation te laten uitstappen met het vervelende gevoel dat ik terug wil opstappen… Ik zal helaas moeten wachten tot wanneer het tweede (en ook derde deel) zal verschijnen. Als ik zie met welk een rijkdom aan verhaallijnen Hannelore Bedert ons in dit eerste deel laat kennismaken met de twee hoofdfiguren in een beklemmende dystopische sfeer vermoed ik dat er de lezer nog veel zal staan te wachten in de volgende delen. Met veel vakkennis weeft ze een verhaal waarin spanning, emotie en karakterontwikkeling elkaar in een dodelijke omhelzing vasthouden.
Centraal in het verhaal staan de twee hoofdpersonages: de onbesuisde, maar getormenteerde Lexa en haar vriend, de scherpzinnige, eerder mysterieuze Mico. Hannelore Bedert slaagt erin hun innerlijke strijd tastbaar te maken; hun dromen, angsten en twijfels worden zo overtuigend beschreven dat je als lezer haast zelf hun ademhaling hoort versnellen. De dynamiek tussen hen – een combinatie van wantrouwen, groeiende loyaliteit en onderhuidse verbondenheid – vormt het kloppend hart van het verhaal.
Vanaf de eerste bladzijde jaagt Hannelore de spanning op. De dreiging van de Helletorens is niet alleen fysiek voelbaar, maar ook psychologisch verstikkend. Elke stap die Lexa en Mico zetten brengt hen dichter bij geheimen die zwaarder wegen dan hun eigen lot. Deze spanning wordt meesterlijk gedoseerd: net wanneer je denkt dat het ergste voorbij is, trekt ze je dieper de duisternis in. Het tempo, de onverwachte wendingen en de sluimerende dreiging zorgen ervoor dat het boek zich als een koortsachtige droom onder je huid nestelt. Dit alles zit zo ingenieus in elkaar dat het quasi onmogelijk is om meer duiding over de inhoud prijs te geven.
De Helletorens wordt gepromoot als een YA-boek maar, zonder afbreuk te willen doen aan die benaming, is dit een voldragen dystopische roman over twee jongeren die nog hun weg en vooral hun bestemming moeten zoeken middenin een verstikkende en onmenselijk leefomgeving waar zoals het een eerste deel van een trilogie betaamt een reeks nevenpersonages ook hun recht op ontwikkeling krijgen. Reikhalzend kijk ik uit naar de vervolgdelen.
