Zalige eenvoud, zoals onze levens (soms) zijn

Dit is reeds het vijfde boek met hoofdpersonage Lucy. Maar er zijn nog anderen van belang zoals Olive Kitterridge die vroeger onderwijzeres was en nu op 90-jarige leeftijd in een seniorencomplex woont. Zij is soms chagrijnig, ongeduldig maar ook openhartig.

Het is in dit boek dat ze elkaar voor het eerst ontmoeten. Olive kent Lucy van haar boeken en zegt tegen hun gemeenschappelijke vriend Bob Burgess: “Ik heb een verhaal dat ik aan die schrijfster wil vertellen, kan je het regelen dat ze langskomt?”

Na die vraag ontstaat er een relatie tussen beiden. De twee vertellen elkaar verhalen, onopgetekende verhalen over liefde, eenzaamheid en verdriet. Volgens Lucy heeft iedereen een verhaal soms erger, heftiger of triestiger dan andere, zelfs degene wiens leven niet doordrenkt is door emoties of saaier verliep hebben een verhaal. Verhalen over levens van gewone mensen op gewone plaatsen zijn wel de specialiteit van Elizabeth Strout.

Ook het leven van Lucy kabbelt verder. Lucy en haar ex-man William kwamen weer bij elkaar door de pandemie. Ze huurden samen een huis in Crosby, Maine om te ontsnappen aan het afgesloten New York, zie de verhaallijn uit Lucy aan zee. Nu wonen ze er permanent. Veel van de personages uit de vorige boeken komen weer aan bod zoals Bob Burgess. Ze gaan vaak samen wandelen, iets dat begon tijdens de coronaperiode, waarbij ze echt naar elkaar praten en luisteren. Lucy maakt daarbij de overpeinzing, ‘iedereen heeft altijd veel te vertellen maar zijn we ook bereid om echt naar elkaar te luisteren, in staat om echte interesse op te brengen want wat zijn we anders eenzaam.’ Burgess is een oprust zijnde, rentenierende advocaat die af een toe nog een zaak aanneemt. Momenteel is hij begaan met de zaak Matthey Beach. Matthey zijn moeder is vermist en hij is de hoofdverdachte. Burgess is niet alleen zijn advocaat, hij ontfermen zich ook over die eenzame jonge man die wat wereldvreemd is.

Dit is alweer een bijzonder boek van Elizabeth Strout, net zoals al haar boeken waar ik na het lezen van het eerste boek Mijn naam is Lucy Barton grote fan van ben. Haar schrijfstijl is heerlijk eenvoudig maar vergis je niet het is eenvoud met een die ondergrond. De Volkskrant verwoordde dit als volgt: “op een lichtvoetige wijze zoveel weten te zeggen over menselijk tekort - het is een benijdenswaardige Gave.”

Ik kijk al uit naar een volgend boek al dan niet met Lucy.