Bregje Hofstede in de Paarse Zetel

Over één ding kunnen we het allemaal eens zijn – Bregje Hofstede is een van de mooiste (wellicht de mooiste tout court) verschijningen die ooit in de Paarse Zetel heeft plaats genomen. Daarna wordt het wat ingewikkelder.

We leerden dat ze 36 jaar is (ze ziet er 20 uit), opgroeide in een familie waarin taal een prominente plaats had, dat ze haar vader, gehuld in een zelfgemaakt berenpak, ooit aan een touwtje door het dorp rondleidde, dat ze een dochter heeft van drie, dat ze verhuisd is naar de Morvan als oplossing voor haar slaapproblemen en dat ze actief is in feministische bewegingen en Extinction Rebellion.

Sinds haar elfde houdt ze een dagboek bij, waaruit ze naar eigen zeggen schaamteloos put voor haar boeken. In 2014 debuteerde ze met De hemel boven Parijs, een oefening die ze nu omschrijft als “een puzzeltje leggen”. Haar schrijverschap evolueerde vervolgens van boek naar boek, waarbij elk

boek telkens stond voor een verdere herontdekking van het lichaam. Het huwelijk tussen lichaam en geest is een voortdurende bron van fascinatie en inspiratie – met dank aan onder meer Hadewijch en William Blake (Man has no Body distinct of his Soul; for that called Body is a portion of a Soul discerned by the five senses).

Haar romans bevatten veel elementen uit haar persoonlijk leven, daar maakt ze geen geheim van. Ze benadrukt wel dat het alleen om de grote lijnen gaat, het skelet als het ware. De details, het vlees rond de botten, zijn verzonnen. Auto-fictie, zoals ze dit genre noemt, is niet zonder problemen, al zeker niet voor de directe omgeving, die het onderscheid moet maken tussen de mens die ze kennen en de schrijfster die in het boek naar voren komt. Het is een genre dat je dwingt voorbij je ego te gaan, maar in de tekst is het altijd de schrijfster die het voor het zeggen heeft; de mens is iemand anders, en de omgeving moet leren hiermee om te gaan. Daarom is het volgens Bregje niet aan te raden intiem te zijn met een schrijfster. Dat Annie Ernaux, meer bepaald De jaren, een lichtend voorbeeld is, mag niemand verbazen.

De activiste Bregje Hofstede is zich ervan bewust dat de acties van pakweg Extinction Rebellion niet veel uithalen, maar het is het enige wat je als individu kan doen, en je moet het dus toch proberen; door zichtbaar te zijn wordt de discussie onontkoombaar, en het is een opsteker vast te stellen dat er op die manier op korte tijd toch veel is veranderd.

De standaard slotvraag in de Paarse Zetel is of er een nieuw boek op stapel staat. Het antwoord was deze keer dat Bregje Hofstede er nog moet aan beginnen – ze heeft vastgesteld dat ze telkens een goed boek afwisselde met een slecht, en deze keer wil ze graag die slechte roman overslaan. We wensen haar daarbij alle succes toe.

Opnieuw beluisteren? Je vindt het gesprek hier.

Jan Matthys
Foto © Alexander D'Hiet