De Bronzen Uil. Hoe oordeelden onze 13 stadslezers?
13 stadslezers lazen in een recordtempo de shortlist voor De Bronzen Uil en beslisten zo mee wie de publieksprijs verdiende. Het was uiteindelijk de Nederlandse auteur Machteld Siegmann die voor haar debuut De kaalvreter zowel De Bronzen Uil als de publieksprijs wegkaapte. Hoe oordeelden de stadslezers over deze en de vijf andere genomineerde romans? Hieronder een selectie uit enkele verslagen.
Voor stadslezers Katia, Marie-José, Hanneke, Ludwig en Johanna was het winnende boek ook hun nummer één:
Katia schrijft: "De auteur brengt het verhaal van het Joodse meisje Leie dat tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt ondergebracht bij een boerenfamilie. Een gevaarlijk thema omdat hierover al tig boeken geschreven zijn. Maar al na een paar hoofdstukken blijkt dat de schrijfster het verhaal op zo’n manier brengt dat je erin wordt meegezogen. (...) Als lezer blijf je geboeid van begin tot einde… en vooral hopend op een goed einde. De roman is trouwens een knap staaltje van prachtig taalgebruik en overtuigende stijl, wat bijdraagt tot het leesgenot."
Marie-José vervolgt: "Dit lijvige dagboek heeft mij ‘gepakt’ vanaf zin 1 van ‘Zanegeest 1942’: ’Er was een kalf en dat heette kind-van-de-voorste en het was geboren op de dag dat ze kwam’. (...) Nooit voelde ik duidelijker aan dat een oorlog voortduurt, lang na de wapenstilstand en dat die blijft slachtoffers maken. Voor mij is dit een meesterwerk in een zeer klare stijl geschreven en in een originele vorm gegoten. Ik wil dit in de kortste keren herlezen."
Ludwig: "De pastorale enscenering van het boek doet Rijneveldiaans aan, daar zorgt het uitgebreid boerenjargon voor, en om de zoveel alinea’s loopt er wel een koe door het beeld. Maar toch heeft Siegmann een eigen stem, een uniek oog dat pareltjes van nuchter-Hollandse metaforen creëert, ontleent aan het leven dicht bij de natuur: (...) De titel van het boek is zo raak als het schot van een scherpschutter, één woord zegt wat schuld, verdriet en trauma in het binnenste van een mens kan uitrichten. De schrijfstijl is ingehouden, de dialogen kort en krachtig."
Hanneke voegt toe: "Siegmann heeft mij gewoon naar de keel gegrepen met dit verhaal. Het is zo herkenbaar, de personages hun gevoelens, niet overdreven en bombastisch maar heel klein en fijn, een verborgen trauma zoals zo veel gezinnen er één kennen. Als moeders geen moeders zijn, dan gaat het pas mis. Het is eentje die nog lang gaat nazinderen."
Johanna: "Met verrassende en prachtige zinnen trekt Siegmann je volledig in het
verhaal. Ze slaagt erin om je in de huid van de verschillende personages te laten kruipen en hun emoties te voelen."
Dirk en Annalin hadden het meer voor 'Coniferen' van Max Temmerman:
Dirk: "Ik raakte het meest in de ban van deze roman door de slim opgebouwde spanning in het noir-achtige verhaal. Ik ging heel graag mee in de onthulling van familiegeheimen en werd beloond met een sterk, bijzonder verrassend einde. En dat alles heerlijk neergeschreven met de pen van een dichter."
Annalin: "Het soort boek dat ik geweldig vind. Ik heb het in een keer uitgelezen, en vond het een absolute aanrader, al zou ik ergens echt niet kunnen zeggen waarom. Prachtige vloeiende schrijfstijl, interessante realistische personages die niet vervallen in "herkenbare" clichés, een verhaallijn die alle kanten op gaat, maar op zo'n manier dat het je uiteindelijk echt niet uitmaakt, want het was een plezier om te lezen."
Ook andere debuten werden gul onthaald.
Over De kus van Dabrowski van Chris Van Camp: "Ontroerend, spits, soms grappig, beschrijft ze hoe ze van kinds af vecht tegen de onrechtvaardigheid in (verband met) haar eigen bestaan. De kus van Dabrowski’ grijpt bij momenten naar de keel."
Over Tekens van leven van Frederik Willem Daem: "Het soort boek dat bijna geschreven lijkt om publieksprijzen te winnen. Helemaal mee met de trend om heel herkenbare Vlaamsche taferelen neer te zetten in de lijn van Griet Op de Beeck. Simpele Vlaamse jongen in simpel Vlaams café is gedumpt door zijn simpel Vlaamse vriendin en reflecteert op een herkenbare manier over zijn leven en keuzes, het kan een direct beschrijving zijn van zowat al mijn vrienden. Heel vlot geschreven, leest ook als een trein."
Over In het jaar van de rode os van Marije Langelaar: "Marije schrijft in een zeer fantasierijke taal, vol beeldspraak en uitweidingen waardoor je als lezer in deel twee midden in een visioen belandt. Je voelt dat de auteur op de eerste plaats een dichter is en dat ook blijft als ze een roman gaat schrijven. (...) Vooral het derde deel ‘Brieven aan de condor’ wist mij te bekoren. (...) Je moet het maar neerschrijven op zo’n subtiele manier, en dan nog wel in briefvorm."
Over Wolfsjong van Kevin Van Vliet: "Het verhaal is met momenten absurd, maar de schrijver kan het zodanig neerschrijven dat het juist leuk wordt, die eigen geschepte wereld, die even buiten alle regels van de maatschappij valt. Er is de verdoken thematiek van homoseksualiteit, wat het verhaal vooral op het einde een hele mooie wending geeft. Het is ook dit einde dat nog in mijn geheugen gegrift staat, en mij doet verlangen naar een langere roman van hem."
Tine Englebert
