Interview met Brigitta Simoens, een rijpere debutante
De Gentse Brigitta Simoens is waarschijnlijk een van de oudste debutantes in de Nederlandse literatuur. Op 90-jarige leeftijd kwam op 27 april 2019 haar autobiografie eb & vloed op de boekenmarkt. Ik was dan ook benieuwd hoe ze op haar leeftijd ertoe kwam om dit boek te schrijven.
Brigitta, hoe kwam je op het idee om een autobiografie te schrijven?
Zoals ik in het begin van mijn boek schreef “om de tijd stop te zetten, de doos van mijn bestaan te openen en het verleden weer tot leven te brengen, de mooie en droevige momenten. Om verhalen te kunnen en mogen vertellen, genot te vinden in het verzamelen van feiten en weetjes voor mijn kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, vrienden en familie- er is zoveel dat ik wil delen”.
Had je vroeger al geschreven?
Ik had vroeger nooit iets geschreven. Als kind had ik geen dagboek, maar als jong meisje speelde ik wel toneel bij de KSA. In Ieper volgde ik zangles en trad ik ook op in de Stadsschouwburg. Mijn ouders stimuleerden me enorm om zoveel mogelijk lessen te volgen, zoals naailessen en tekenlessen. Als volwassene had ik een heel druk leven, zowel privé als professioneel. Schrijven was zeker niet aan de orde.
Wat was de reactie uit je omgeving toen je hen vertelde dat je een boek aan het schrijven was?
Mensen die bij mij sporadisch op bezoek kwamen zagen soms al mijn papieren op tafel liggen. Ze toonden interesse en vroegen om het later ook te mogen lezen. Het was zeker niet mijn bedoeling om het boek te publiceren voor een groot aantal lezers. Maar door hun vraag begon het idee te rijpen om het boek toch te publiceren. Mijn kinderen wisten dat ik een boek aan het schrijven was, maar zij hielden zich meer afzijdig en wachtten af.
Hoe lang ben je aan het schrijven geweest?
Op 87-jarige leeftijd begon ik te schrijven en op 27 april 2019, kort na mijn 90ste verjaardag, kwam mijn boek uit.
Hoe zag je leven als schrijfster eruit?
Een goed twee jaar heb ik elke dag geschreven. ’s Morgens vroeg kwam de meeste inspiratie. Ik was in feite wel obsessief bezig. Alle andere hobby’s moesten wijken. Ik had tijdens deze periode weinig sociaal contact, alle andere activiteiten vielen stil. Maar alleen zijn is voor mij een geschenk van God.
Welke gevolgen in je leven bracht de publicatie van het boek?
Ik heb heel wat positieve reacties gekregen, zowel van bekenden als onbekenden. Voor mij was vooral de reactie van mijn kinderen belangrijk, omdat ik het boek wel voor hen geschreven had en hen zeker niet wilde kwetsen.
Je hebt over verschillende periodes in het boek geschreven. Hoe heb je je keuze gemaakt wat er in het boek kwam en wat niet?
Ik had heel wat geschreven en moest een keuze maken uit alle herinneringen. Ik heb gekozen voor de essentie, waarbij mijn onthullingen niemand kwetsten. Ik wilde “het schone” benadrukken en de triestige periodes aanstippen, verhuld in een sluier van mededogen, dit uit respect voor mijn kinderen.
Heb je veel opzoekingswerk moeten doen?
Nee, ik heb een heel goed geheugen en hoefde zelfs niet in mijn fotoalbums te duiken om bepaalde herinneringen boven te halen. Ik ben heel visueel ingesteld, waardoor ik de herinneringen voor mij zag.
Hoe heb je je stijl gevonden? Je schrijft heel filmisch. Er zit een humoristische fijne ondertoon in, alhoewel jouw leven niet altijd rozengeur en maneschijn was.
De woorden kwamen intuïtief. Ik zat in een soort flow waardoor de woorden vlot op papier kwamen. Achteraf is er natuurlijk nog aan gesleuteld om de tekst grammaticaal correct op papier te krijgen. Dat was het moeilijkste.
Zie je jezelf nu als schrijfster?
Nee absoluut niet. Het is zeker niet mijn ambitie om nog andere boeken te schrijven. Ik voel me een gelukkige vrouw en dat had ik zeker niet kunnen zijn zonder mijn kinderen, die me in sommige moeilijke periodes gesteund hebben. Graag zou ik dan ook een passage uit mijn boek meegeven :
“Omdat we elkaar vaak moesten missen, begonnen ze brieven te schrijven. Philippe stak me als oudste meermaals een hart onder de riem en moedigde me aan om door te gaan. Ook Stanislas schreef dat hij mij niet enkel last, maar ook een beetje vreugde wou brengen. Dicky sprak, in haar kordate stijl, haar steun en waardering uit voor wie ik was en wat ik deed-Rome was ook niet in één dag gebouwd, zo besloot ze. Van Barbara ontving ik talloze kleine briefjes, om me gerust te stellen dat ze graag op internaat was. Ze tekende twee hartjes die met elkaar versmolten en vier kruisjes, waarop ik mijn lippen moest drukken. Dicky, en ook haar broers troonden haar op woensdag of vrijdag regelmatig mee naar hun kot, of liepen wat met haar rond in de straten van Gent. Bij haar terugkeer stak Dicky haar zusje haar eigen pop toe, tegen de traantjes. Zo graag was ze dus op internaat…”.
Een mooi einde voor dit interview. Hartelijk dank voor dit gesprek, Brigitta.
Christel Van Renterghem [lees hier de leestip]
