Nacht van de Canon - verslag

Wat een zalige nacht was dat, in het prachtige KaNTL-gebouw, voor de gelegenheid met een soort Ottomaanse poefs waarop je – naargelang de avond vorderde – kon zitten, hangen, liggen…

Ceremoniemeester Christophe Vekeman – zoals steeds zijn flamboyante zelf – mocht starten met een heugelijke vooruitblik in primeur op de nieuwe literaire canon, die de volgende dag in alle media bekendgemaakt zou worden. De dames gaan erop vooruit – van 11 naar 24/100, Multatuli blijft aan de top, meteen gevolgd Reynaert en het trio Claus-Elsschot-Boon in Vlaanderen of Hermans-Reve-Mulisch in Nederland.

Het gelegenheidsduo Joost Oomen – David Njotea bracht (schier onmogelijke) beschrijvingen van een zonsondergang in de meest uiteenlopende genres aan een duizelingwekkende snelheid – ik zou het wel willen herlezen - tot het mooie eindrelaas van een gemiste zonsondergang.

Doorheen de avond hielden vooral dichters een pleidooi voor hun persoonlijke favorieten, in dialoog met eigen werk: Delphine Lecompte voor Arjen Duinker en J.M.Berckmans, Sylvie Marie voor Gorter, Vasalis, met een nieuw genre Whatsapp-poëzie, David Troch met Karel Jonckheere, Maud Vanhauwaert met …, Vasalis en Ida Gerhardt.

Ibe Rossel – van Shakespeare kent mij beter dan mijn lief – merkte links tussen de schaamteloze Spaansche Brabander van Bredero en de actuele schaamteloosheid in de omgang tussen Vlamingen en Nederlanders. Anke Verschueren vertelde dan weer in een spannend verhaal vanaf de slag bij Hastings in 1066 over het ontstaan van de eerste literaire zin in het Nederlands ‘Hebban olla vogala…’. Een topper, wat mij betreft, was het optreden van Les Âmes Perdues met interpretaties van Middelnederlandse liedteksten, telkens startend in middeleeuwse toonaarden, maar al gauw uitwaaierend naar hedendaagse genres, bijzonder vindingrijk.

Ver na middernacht kende deze Nacht een mooi slotakkoord met Douglas Firs.

Myriam Verreycken