De strijd voor een betere, menselijkere en geestelijkere psychiatrie
In 2012 werd Brenda Froyen in drie verschillende psychiatrische centra opgenomen omwille van een postpartumpsychose na de geboorte van haar derde zoontje. Sindsdien strijdt ze voor een betere behandeling in de psychiatrie, want ze zag serieus af tijdens haar opnames. Zo mocht ze haar man, twee zoontjes en haar pasgeboren zoontje die borstvoeding moest krijgen niet zien. Ze mocht haar borsten niet afkolven en ze sloten haar op in een isolatiecel wat haar tot waanzin dreef. Sindsdien komt Brenda Froyen op voor de rechten van de psychiatrische patiënt, wat zowel op veel begrip, maar ook op veel onbegrip stoot.
Dat is waar haar nieuwste boek over gaat: haar strijd om de psychiatrie beter, menselijker en geestelijker te maken. Dit doet ze aan de hand van verschillende getuigenissen en voorbeelden van patiënten die zich eenzaam en in de steek gelaten voelen in en door de psychiatrie en hoe dit hen tot wanhoopsdaden drijft. Ook de overlijdens van Jonathan Jacob en Jozef Chovanec die in een isolatiecel gestorven zijn, komen ter sprake en hoe ze nog steeds contact heeft met de vader van Jonathan Jacob die niet zozeer de rechtszaak die hieruit voortvloeide wou winnen, maar die vooral wil begrijpen wat er toen gebeurd was met zijn zoon. Ze verdiept zich zelfs zo diep in dit onderwerp dat ze voor haar studies in de lerarenopleiding gaat werken in een schooltje in de psychiatrie waar ze moet werken met kinderen wiens hoofdje anders is, terwijl het kinderen zijn zoals ieder ander kind. Via haar boeken probeert ze het taboe rond psychische stoornissen te doorbreken en vraagt ze zich ook af wat nu normaal zijn eigenlijk is en of ze daadwerkelijk genezen is van haar psychoses. Brenda probeert iedereen die haar pad kruist te helpen wat soms tot ergernis van haar omgeving leidt, maar toch zet ze zich voor alles en iedereen in, wat het soms mentaal zeer zwaar maakt voor haar. Ze bezoekt ook de drie isolatiecellen in de drie psychiatrische centra waar ze in 2012 terechtkwam om te zien of er al iets gewijzigd was aan het gebruik ervan en tot haar grote teleurstelling moet ze vaststellen dat er na haar jarenlange strijd weinig veranderd was.
Daarom twijfelt ze of haar jarenlange strijd voor een menselijkere geestelijke gezondheidszorg wel iets opgebracht heeft. Haar nieuwste boek vormt dan ook een sluitstuk, waarmee ze de deur van de psychiatrie achter zich wil trekken. Maar ondanks het feit dat ze nu niet meer strijdt, heeft ze toch haar boeken geschreven en heeft ze jarenlang haar best gedaan om de aanpak in de psychiatrie te veranderen en dat is een hele prestatie! Kortom, die Brenda Froyen is een straffe madam die nooit bang was voor het stigma dat aan de psychiatrie kleeft en die streeft voor een betere behandeling in de psychiatrie aan de hand van een hele resem lezingen en congressen, maar als je op zoveel tegenstand botst en weinig resultaat ziet, dan kan ik begrijpen dat het op is. Brenda Froyen is niet alleen psychiatrisch patiënte, maar ook moeder, leerkracht, een goede vriendin, maar bovenal een uitstekende schrijfster die met haar boeken heel wat taboes doorbroken heeft!