Het eeuwige Rome

Deze Italiaanse roman, die al dateert van 1973 maar gelukkig profiteert van een herontdekking, slaagt in een meervoudige ongewone krachttoer.

Hoe loser Leo Gazzara aan de haal gaat met je lezershart. Probeer maar eens te weerstaan aan zijn droge ironie en niet mee te voelen met iemand die treurig wordt van het feit dat de dichter Chateaubriand als biefstuk in de geschiedenis is beland.

Hoe je van een tragisch verhaal toch vrolijk wordt. En dat ligt niet alleen aan het parfum van de verknipte Arianna. 'Coeur joyeux,' las ik op het etiket, 'wil je soms zeggen dat je niet alleen een hart hebt, maar dat het ook joyeux is?' (p. 35)

Hoe je nog meer van Rome houdt dan voorheen. Rome is eerder een geheimzinnig deel van jezelf, een wild beest dat zich koest houdt dan een stad. Voor Rome geen halve maatregelen: óf een grote liefde, óf je moet gaan, want dat eist dat lieve wilde beest. Dat is de enige tol die van je wordt gevraagd, waar je ook vandaan komt, van de groene kronkelwegen in het zuiden, de zacht glooiende wegen in het noorden of de afgronden in je eigen ziel. (p. 15-16)