Tussen dromen en realiteit

Ik hou van boeken met meer dan een verhaallijn. Een beetje realistisch en een beetje dromerig. Met dit boek voel ik me reeds op reis door de Languedoc. Enkele jaren terug ben ik met dit boek op de TGV gestapt en heb me moeten inhouden om het niet in een ruk uit te lezen (gaat moeilijk met 763 blz.) Het verhaal laat me niet los. Het is net of ik door die straten loop, dorpen ontdek en vooral mee leef met die 'sterke' vrouwen die elk op hun eigen manier een slechte ervaring verwerken. Tegelijkertijd kan ik dromen van een wereld vol mysteries, met vragen die nooit zullen opgelost worden.

Ik heb het boek nu al drie maal gelezen en nog raak ik het niet verveeld. Het boek is meer dan een oorlogsroman met gruwelijke feiten. Het is een ode aan de liefde, respect voor elkaar, groeien in jezelf. En vooral blijven geloven in een toekomst.

Ik ben er weg van !