Begeerte en haat, waanzin en wraak
Op de vraag welk boek ik zou willen herlezen haalde ik Dagen van woede van Sylvie Germain aan. En dat is, wat ik dan ook deed. Met deze schitterende roman won Germain in 1989 de Prix Femina; de Nederlandse vertaling verscheen in 1992. Achtentwintig jaar geleden is het dus, en werkelijk, deze roman bood me opnieuw heel veel leesplezier.
Op geraffineerde weeft Germain in Dagen van woede twee verhaallijnen in elkaar. Ergens in de uitgestrekte Franse bossen liggen vijf boerenhoven in het gehucht Le Leu-aux-Chênes. Aan de ingang ervan woont Ambroise Mauperthuis met zijn twee zonen. Ambroise zag hoe een rijke landeigenaar zijn mooie en levenslustige vrouw vermoordde. De uitdrukking van haar ogen laat hem nooit meer los. Mauperthuis zal er de man mee chanteren. Aan de andere kant woont Edmée Versalay. Zoals de oude Mauperthuis bezeten is van een donkere waanzin, vereert zij hartstochtelijk de Heilige Maagd, die haar na jaren nog een kind schonk, Reine.
De verhaallijnen komen op knappe wijze samen wanneer de oudste zoon van Ambroise tegen de wil van zijn vader met de zachtaardige en corpulente Reine trouwt. Reine baart negen zonen met bijzondere gaven: drie zonen van de morgen, drie zonen van de middag, drie zonen van de avond, allen geboren op 15 augustus, Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart. De jongere zoon trouwt met de dochter van de moordenaar. Het wordt een liefdeloos huwelijk dat uiteindelijk een dochter Camille voortbrengt. Zij lijkt als twee druppels water op haar vermoorde grootmoeder. Deze kleindochter wil Mauperthuis koste wat kost vasthouden. Het verhaal van de twee families is mooi en groots. Terwijl haat en bezitsdrang woekeren aan de ene kant van het gehucht, bloeit het leven aan de andere kant. Het vruchtbare gezin is arm, maar gelukkig en vol liefde en bekommernis voor elkaar. Zij moeten het opnemen tegen de haat van de verbitterde oudere Mauperthuis. De andere zoon en schoondochter vinden geen geluk. Wanneer de middelste van de negen zonen, Simon de Vurige, en Camille voor elkaar blijken te zijn voorbestemd, wordt het een liefde die niet anders dan noodlottig kan zijn.
De bijzondere sfeer en de schitterende portretten maken dit boek een feest om te lezen. De krachtige beeldspraak geeft indringend de verstrengeling van mens en natuur weer. Het precieuze en poëtische taalgebruik, vol herhalingen en archaïsche formuleringen, wervelt over de pagina’s en komt pas met de allerlaatste zin tot stilstand. Dagen van woede is een meeslepende en knap geconstrueerde roman vol hartstocht en waanzin, een boek dat je ademloos uitleest.
