Pijnlijk werkelijke geschiedvertelling

Dit is, om heel eerlijk te zijn, mijn eerste slavernij-roman. Veel referentiepunten heb ik niet in dat genre. Die hoef ik ook niet te hebben om te weten dat dit verhaal raakt.

Een ondergrondse spoorweg klinkt duister en angstaanjagend, dat is het ook. Het hele fenomeen van slavernij is iets dat ons allemaal (of toch zeker mij) te boven gaat. De onrecht die de zwarte mens werd (en wordt) aangedaan is ondenkbaar. Alhoewel de gruweldaden van de plantagemeesters en de vijandige blanke bevolking in dit boek gering blijven in omschrijving, zijn de boetedoeningen van de slaven te afschuwelijk voor woorden. Een verhaal hoeft niet overdadig gruwelijk te zijn om de werkelijke horror over te brengen.

Het is een emotioneel verhaal, waarin geluk nooit mee lijkt te zitten. Je leeft mee met Cora, het hoofdpersonage, je wilt enkel het beste voor haar. De ontberingen, de trauma's... De overlevingsdrang van een mens moet gigantisch zijn om ze allemaal te doorspartelen. Het is een verhaal over een hele bevolkingsgroep die gedistilleerd wordt tot de ervaringen van 1 persoon. Omdat de ondergrondse spoorweg een werkelijk fenomeen was (hetzij lichtjes anders dan in het verhaal omschreven) geeft het dit verhaal die extra geloofwaardigheid. Een pijnlijk werkelijk én belangrijk verhaal dat de moeite zeker waard is.