Requiem voor een continent I.

1941, Stefan Zweig trekt zich terug in een van boeken verstoken hotelkamer. Op de vlucht en gebroken maar vastberaden de balans op te maken. Nooit had hij zijn eigen persoon zo belangrijk gevonden, schrijft hij, dat hij in de verleiding is geweest, anderen de verhalen van zijn leven te vertellen. En hij gaat verder: 'Er moest veel gebeuren, oneindig veel meer dan normaal een generatie toebedeeld krijgt aan gebeurtenissen, catastrofes en beproevingen, voordat ik de moed vond aan een boek te beginnen dat mijn Ik als hoofdpersoon heeft, of beter gezegd, als middelpunt.' En wanneer hij zich op zijn Ik richt doet hij dat niet door alleen de gebeurtenissen te vertellen maar schetst hij echte personages, gemoedstoestanden, interne twijfels en hoe hij reageert op historische gebeurtenissen. En zo neemt de altijd vredeminnende kosmopoliet Stefan Zweig als bevoorrechte getuige en vooral als scherp observator je mee naar de wereld van gisteren (1880-1940), een wereld van gisteren die best wel gelijkenissen vertoont met de wereld van vandaag en hopelijk niet met die van morgen.

Pascal Verbeke over Stefan Zweigs Wereld van gisteren in De Standaard: 'Sommige boeken zijn het equivalent van een multifunctioneel Zwitsers legermes dat je wapent voor wat we gemeenzaam "het leven" noemen. Ze bieden niet alleen leesplezier, maar ook kennis en wijsheid.'