Ingetogen novelle over tweestrijd tussen zelfbehoud en moed

Dit soort kleinigheden van Claire Keegan - een fictief verhaal gebaseerd op historische feiten - is een krachtige novelle over moed - en de prijs daarvan - in het katholieke Ierland van de jaren tachtig.

Het is december 1985, voor de kerstperiode. In New Ross, een stadje op het Ierse platteland levert kolen- en houthandelaar Bill Furlong de bestellingen aan zijn klanten. Hij heeft geluk gehad en voelt zich gezegend. Zijn moeder werd immers op haar vijftiende zwanger het huis uit gegooid, maar kreeg als huishoudster kost en inwoning bij een rijke dame waardoor Bill als kind naar school kon. Op kerstavond bezorgt hij zijn laatste bestelling bij het plaatselijke klooster. De Zusters van de Goede Herder runnen er een huishoudschool en een wasserij, maar over wat er zich echt afspeelt doen in het kleine stadje vele verhalen de ronde. De angst van de inwoners voor de katholieke kerk is groot. Furlong ontdekt er iets wat leidt tot een keuze die verstrekkende gevolgen zal hebben. Heeft het wel zin te leven als je anderen niet helpt en is het mogelijk om een heel leven lang met alles door te gaan zonder ooit de moed te hebben tegen de gevestigde orde in te gaan. Dan neemt hij een besluit.

Een van de treffendste zinnen in de novelle is: 'Wat hem het meest dwarszat, was niet eens dat ze in het kolenhok was opgesloten of de houding van de moeder-overste, nee, het ergste was hoe het meisje in zijn aanwezigheid was behandeld en dat hij dat had laten gebeuren en niet naar haar kindje had gevraagd - het enige wat ze van hem had gevraagd - en dat hij het geld had aangepakt en haar daar aan een lege keukentafel had laten zitten terwijl onder haar kleine vest de moedermelk door haar bloes heen lekte, en dat hij daarna schijnheilig naar de mis was gegaan.'

In Dit soort kleinigheden draait het om thema's als medeplichtigheid en moed: ‘Hij voorvoelde al een karrenvracht aan problemen achter de volgende deur die hij ging opendoen, maar tegelijkertijd lag het ergste wat had kunnen gebeuren al achter hem, want dat was dat hij het niet zou hebben gedaan, en dat hij daar dan de rest van zijn leven mee had moeten leven.’

Het is indrukwekkend hoe Keegan de tweestrijd van een kleine man uitwerkt. Ze doet dit heel fijnzinnig en met een sterk inlevingsvermogen in een bedrieglijk eenvoudige schrijfstijl. Dit soort kleinigheden is tijdloos, ingetogen en prachtig geschreven. Een boekje om te koesteren, hoopvol en bovenal heel menselijk.