Echo's van trauma

Een verhaal dat zich over verschillende generaties uitstrekt en elk personage een eigen kenmerkende stem geeft. Sommige lijnen lagen mij beter dan andere, maar dat is te verwachten. In tegenstelling tot mijn verwachting waren de poëtische stukken degene die me het meeste aangrepen. Poëzie is niet mijn ding. Ik begrijp het niet, heb altijd het gevoel dat er een betekenis is waar ik geen grip op kan krijgen. Maar bij dit verhaal begrijp ik (na een tijdje) dat ik me gewoon moest laten dragen door de woorden. Ze vloeien in hun ritme, en ik hoef hun exacte inhoud niet te begrijpen, want ik word gedragen op de golven van de proza.

Ik voel me bijlange na niet gekwalificeerd om over dit boek te schrijven, want wat weet ik, een witte Europese vrouw, nu over het culturele en generationele trauma die inheemse volken hebben moeten doorstaan en alle echos ervan in hun dagelijkse leven. Ik hoop dat door het lezen van deze verhalen ik en alle andere lezers op z’n minst meer bewust kunnen worden van de wereld in al zijn facetten. En dat door het lezen van deze verhalen we hopelijk, hopelijk kunnen leren van de generationele fouten die gemaakt zijn. Deze lessen mee te nemen en beter te zijn. Beter te doen. Samen te werken, verenigd. Wat in deze wanhopige tijden noodzakelijk is.