Alhoewel Europa onzijdig is voelt ze aan als de ‘grandioze dame’

Deze tijden van Brexit, haatverspreiding op sociale media en onwetende domheid tegenover het onbekende maken mij soms moedeloos. Het is net of wij met zijn allen op zoek zijn naar iets waarmee wij ons kunnen identificeren, waar we met volle borst mee kunnen scanderen: “Wij horen erbij!” Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer klopt hier nagels op de koppen. Hij geeft, schenkt mij het gevoel ook ergens bij te horen, een deel te zijn van iets groters, van een continent dat net zoals ik al op leeftijd is maar toch tevreden mag terugkijken zonder een wrang gevoel.Vraag mij niet waarom maar na het lezen van deze grandioze roman vereenzelvig ik mij nog meer met Europa. Het hele verhaal geschreven door de auteur wiens hart is gebroken na een intense maar stormachtige relatie start bij zijn aankomst in het Grand Hotel Europa. Hij zoekt er plaats en ruimte, ook in zijn hoofd om deze breuk van zich af te schrijven, een rouwproces door te maken. Op het bordes geflankeerd met Korinthische zuilen maakt hij kennis met Abdul, de piccolo van dienst. Voor het binnengaan ontspruit er zich een klein gesprek bij een sigaret.Ik bood er hem een aan uit mijn lichtblauwe pakje Gauloises Brunes zonder filter en gaf hem vuur met mijn solid brass zippo. Op zij kepie was de naam van Grand Hotel Europa met goudstiksel geborduurd. Ik zag het hotel in mijn geest opdoemen en was meteen verkocht. Ik heb van dit boek gesmuld, geglimlacht en genoten. Ik had al eerder kennis gemaakt met de woordenpracht van Pfeijffer bij Peachez maar hier word je letterlijk meegenomen doorheen de liefdesgeschiedenis van de schrijver en zijn narcistisch verdriet. Niettegenstaande het excentrieke egocentrisme van de persoon is hij aimabel en zal je houden van zijn grootsprakerigheid. Gaandeweg nestelt hij zich in Grand Hotel Europa en leer je de andere buitenissige bewoners kennen met als spilfiguur de marjordonus en de mysterieuze eigenares die pas op het einde van het verhaal haar ware aard toont, een ‘grandioze dame.’ Gedurende het hele verhaal verblijf je ofwel als toeschouwer in het intrigerende spel tussen de bewoners van het hotel of reis je mee terug in het verleden van de auteur en kijk je over zijn schouder mee naar zijn destructieve maar passievolle liefdesrelatie. Deze terugkerende trip voert je naast de onderdompeling van zijn leven samen met Clio, zijn geliefde in Venetië ook mee met hen beiden doorheen Europa op zoek naar het laatste schilderij van Caravaggio. Clio is een kunsthistorica met een immense passie voor Oudheid. Deze verhaallijn kreeg een heel persoonlijke toets voor mij na mijn reis langsheen Portovenere en de Cinque Terre vorige lente en bevestigde nog maar eens de accurate beschrijvingen van Pfeijffer, ik werd als het ware terug gekatapulteerd naar die prachtige streek. Ook naar zijn geheel eigenwijze kijk op het hedendaags massatoerisme in Europa, er werd mij een spiegel voorgehouden. Elke toerist houdt niet van toeristen en wil zich steeds vereenzelvigen met de lokale bevolking, ook de schrijver ontsnapt niet aan dit axioma.

Singel uitgeverijen

Tussen al die verhaallijnen die Pfeijffer majestueus en met veel liefde voor de Europese kunstgeschiedenis door elkaar heen weeft ontwikkelt zich echter een haast ondefinieerbaar gevoel. Een Europese identiteit, oud en versleten maar te mooi om het niet te zien. Deze emotie raakt je meer en meer als je merkt dat ook het Grand Hotel Europa daar niet meer aan zal kunnen aan ontsnappen. Na het dichtklappen van deze fenomenale roman werd Europa voor mij Grand Hotel Europa en vertoefde ik zelf in het labyrint van deze oude dame, alhoewel Europa onzijdig is voelt ze aan als de ‘grandioze dame.’Jan Stevens Alle info over dit boek vind je via http://www.boekensite.gent/node/3767