Namelijk, de liefde

Een vrouw is ondood en verliest haar arm. Dat is vermoedelijk een van de meest bizarre openingen van een boek dat je ooit zal lezen. Het zet je misschien ook op een dwaalspoor. Waar je denkt in een scifi dystopische roman te verzeilen, kom je eigenlijk terecht in een verhaal dat in essentie over verlies gaat: verlies van een arm, van andere ledematen, van een ondefinieerbare jij, van een gemeenschap, van een wereld zoals je die kent, en van een ik en een andere ik en daartussen altijd weer die jij.

It lasts forever and then it’s over is een boek zoals ik nog nooit eerder gelezen heb, een boek dat gaat tot op het bot en je een spiegel voorhoudt. Het hoofdpersonage dat alles over zichzelf vergeten lijkt te zijn wordt door haar ondode eigenschap steeds opnieuw gedwongen naar zichzelf te kijken en stelt daarmee ook de vraag aan ons als lezer: wie zijn wij eigenlijk? 
En zelfs zonder op die vraag feitelijk te antwoorden, kunnen we onszelf altijd in essentie duiden. Wanneer de wereld vergaat en je alles vergeten bent, dan is er altijd een ik dat zich verhoudt tot een jij. In elke wereld, in elke toestand, dood of ondood, levend of niet levend is er een ik dat houdt van een jij, een jij die houdt van een ik. Een boek dat gaat over verlies is daarmee altijd een boek dat gaat over de liefde en It lasts everything and then it’s over is daarmee ook een van de mooiste, meest bizarre liefdesromans die ik zal lezen. Een boek om over na te denken, een boek dat je bij blijft, een boek dat de tand des tijds zeker zal doorstaan.

Disclaimer: Ik las dit boek in het Engels, een aanrader, maar vermoed dat de vertaling evenveel tot de verbeelding zal spreken.