Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween

Het is een bijzonder en waargebeurd verhaal dat aan de grondslag ligt van de nieuwste roman van Franco Faggiani Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween.
Kanakuri krijgt in 1912 de eer om Japan te vertegenwoordigen voor de marathon op de Olympische Spelen in Stockholm. ‘Je hebt een tijd op deze afstand die in je voordeel werkt: 2 uur, 32 minuten en 45 seconden. Weet je wat dat betekent?’ Ik schudde alleen ontkennend mijn hoofd. ‘Dat betekent’, hervatte Taku, ‘dat jij tot nu toe de beste tijd hebt die ooit op de wereld gemeten is!’
Maar zo’n vaart loopt het dus niet. Het is een erg hete dag, die 14de juli 1912. Heel wat lopers halen de meet niet, er sterft zelfs iemand. Ook onze kleine Japanner raakt enkele kilometers voor de meet bevangen voor de hitte. Hij voelt zich schuldig, schaamt zich voor zijn falen en dus besluit hij om te verdwijnen. Decennia later, in 1967, spoort een journalist hem op en krijgt hij het aanbod om zijn marathon alsnog uit te lopen. Shizo is op dat moment 76 jaar. Hij gaat in op het voorstel en zijn Olympische tijd is sindsdien sindsdien 54 jaar, 8 maanden, 6 dagen, 5 uur, 32 minuten, 20 seconden en 3 tienden van een seconde.
‘De foto die ze op mijn 21ste van me hadden genomen, met nummer 344 op mijn witte shirt gespeld, en die waarop ik sta afgebeeld met een zwarte overjas terwijl ik op mijn 76ste met mijn borst de wollen draad in het olympisch stadion doorbreek, staan nu ingelijst op een plank in het huis in Tamana. Die 2 foto’s vertegenwoordigen het begin en het einde van een lange geschiedenis.’

Faggiani fantaseert vanaf daar dat de gevluchte atleet zich aanmeldt voor het Vreemdelingenlegioen waar hij via allerlei omzwervingen weer in Japan aankomt. Daar verschuilt hij zich in een afgelegen gebied en zorgt er onder een valse naam voor een heuvel vol kersenbomen. Net zoals in zijn vorige roman slaagt Faggiani erin om met zijn gedetailleerde beschrijvingen van de natuurpracht mij up te beamen en neer te zetten in het beschreven landschap. Maar daar houdt de vergelijking mee op zo wordt de relatie tussen de personages amper uitgediept.
Kortom: onderhoudend boek maar het waargebeurde stuk is het meest boeiende deel…