Ingetogen en gevoelige "alternatieve" wereld

Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van het Engelse platteland, eind jaren ‘90. Een gigantisch internaat waar alle (gekloonde) kinderen samenwonen en les krijgen. Kinderen die gekloond zijn om, zodra ze volwassen zijn, al hun organen een voor een afstaan tot ze uiteindelijk ‘uitgedoneerd’ raken. Over hun lot na school worden ze niet echt geïnformeerd en veel vragen worden er niet over gesteld. Als lezer krijg je dezelfde informatie als de kinderen, bitter weinig. Bij alles wat niet verklaard wordt ga je de gekste scenario’s bedenken. Net zoals de kinderen zelf.

Ik was zo gefocust op het hele klonen-en-orgaandonaties deel dat de schoonheid en nuance bijna compleet aan me voorbij gegaan is tijdens het lezen. En dat is net waarvoor je het verhaal moet lezen.

Het hele onderwerp van mensen klonen (voor organen te oogsten) lijkt zo’n ver-van-mijn-bed-show en zo science-fiction dat je je niet kan voorstellen dat er een bescheiden en subtiel verhaal over geschreven kan worden. Geen dystopie waar onmenselijke praktijken plaatsvinden. Een normale maatschappij waarin het hele onderwerp compleet normaal is. Het feit dat het zich ook afspeelt eind vorige eeuw zou suggereren dat nu, 30 jaar later, alles nog zo verloopt. Iets wat stof geeft tot nadenken. Is dit effectief mogelijk? In de wereld waar we nu in leven? Iets waar ik geen antwoord op heb, maar het gebrek aan dystopie in het verhaal maakt het akelig echt.

Het is bijzonder spijtig dat de genialiteit van de roman me pas na het lezen overviel. Ik zou het nog eens opnieuw moeten lezen om het helemaal in me op te nemen.