We zijn allemaal zussen

Meisje, vrouw, anders geeft een fascinerende inkijk in het leven van twaalf gekleurde vrouwen. Ze zijn van 19 tot 93 jaar oud, hetero, lesbisch of non-binair, wonen in Londen, de Verenigde Staten, Nigeria, het Noord-Engelse platteland, een havenstad in het zuiden van het Verenigd Koninkrijk. Hun onderlinge link is het personage Amma, waarin we Bernardine Evaristo zelf herkennen.
De schrijfster breekt een lans voor gelijke kansen, diversiteit, non-discriminatie. Dat doet ze niet expliciet, maar gewoon door de levensverhalen van de vrouwen te vertellen: hun schooltijd, relaties, seksleven, kinderen. Hoe ze met vooroordelen en racisme te maken krijgen en nog pijnlijker, hoe hun kinderen ermee te maken krijgen. Als lezer laaf je je aan de moed, de veerkracht, de eerlijkheid, de uiteindelijke zelfverwerkelijking van de personages. Geleidelijk aan nestelen ze zich als nieuwe zussen in je hoofd.
De schrijfstijl is bijzonder: de auteur gebruikt geen hoofdletters aan het begin van een zin en is spaarzaam met komma's. Daardoor wordt het verhaal als in één adem verteld, in een geweldig tempo. De roman bruist als een waterval.
Met verve bespeelt de schrijfster vele taalregisters, nu eens poëtisch, dan weer ongegeneerd vrijpostig.
Toproman!