Monterosso mon amour
Dit boek gaat over het belang van verhalen, zo luidt de achterflap. Voor mij is het gewoon een prachtig kortverhaal waar iedereen die wat van Pfeijfer wil lezen, wat mij betreft mee kan beginnen.
Het boekje staat vol met prachtige zinnen, die samen het verhaal vertellen van een vrouw die, (toch wat) gedesillusioneerd door het leven, terugkeert naar de plaats waar ze kennismaakte met liefde met de hoofdletter L. Zoveel jaren later vraagt ze zich af of ze er überhaupt nog iets te zoeken heeft, maar ze gaat toch, alleen al omdat ze dit, zoveel jaar eerder, beloofde. Ze houdt tenslotte niet van losse eindjes. Wie weet schept het in haar zinloze leventje toch de ruimte voor een mooi verhaal? Ze gaat voor een weekje, althans, dat denkt ze zelf.
Want onverwacht is daar corona, boosdoener in vele mensenlevens. Het virus schenkt haar het cadeau om de leegte die er in haar binnenste al dan niet is, au sérieux te nemen en daadwerkelijk op zoek te gaan naar het leven dat ze ook had kunnen leven, maar nooit geleefd heeft.
Af en toe een tikkeltje ongeloofwaardig, maar als je de laatste bladzijde omgeslagen hebt doe je dat zeker met een tevreden monkel op je gezicht. Je hoeft niet hardop “goed gedaan Ilja!”, te zeggen wanneer je vervolgens het boekje dichtklapt, want de auteur is zich meer dan bewust van zijn eigen meesterschap, zo blijkt meermaals uit het zelfde werkje.
Synopsis
'Wordt ontevredenheid tevredenheid als je je erbij neerlegt?' Carmen, een kinderloze vrouw van iets meer dan middelbare leeftijd, weet dat zo net nog niet. Ze besluit een sprong in het diepe van haar verleden te wagen. Opspelende herinneringen aan haar eerste vakantie aan de Middellandse zee met haar ouders in Monterosso (Cinque Terre), waar ze onder water haar eerste zoen kreeg, brengen haar ertoe in haar eentje het vliegtuig naar Italië te nemen voor een korte voorjaarsvakantie.
