Tot de dood ons scheidt?

Tot de dood ons scheidt?

Een grappig verhaal, soms net geen dijenkletser, maar altijd heel menselijk. Barry en Morris hebben een levenslange relatie, en toch zijn ze alle twee getrouwd en hebben ze kinderen. Dit omdat in hun thuisland, Antigua, homoseksualiteit verboden is. Carmel, Barry’s vrouw, weet niet dat haar man op mannen valt en is gefrustreerd door de weinige keren dat er seks in het spel was. Ze is ervan overtuigd dat Barry een of meer relaties heeft, maar pas op het einde van het boek beseft ze wat Barry eigenlijk drijft. Hoewel ze er vast van overtuigd is dat een huwelijk voor eeuwig is, besluit ze dat een scheiding onvermijdelijk is. Barry zelf twijfelt al jaren: scheiden en met Morris samenwonen, of niet? Hij heeft veel schrik om zijn vrouw woedend te maken en probeert allerlei omwegen om toch geen definitief besluit te nemen. Eigenlijk is hij heel gelukkig dat Carmel zelf een beslissing neemt, zo hoeft hij niemand ongelukkig te maken. En die arme Morris laat hem begaan en leeft enorm mee, terwijl hij zelf al jaren gescheiden is van zijn vrouw.

Het boek vertelt over hun situatie, min of meer chronologisch: sommige hoofdstukken zijn een flashback, soms komt Carmel zelf aan het woord, maar meestal is het Barry die vertelt. Zijn ene dochter Donna steunt haar moeder, de tien jaar jongere Maxine is een vaderskindje, een wispelturige madam die soms het heft in eigen handen neemt, maar vaak volledig op haar kapitaalkrachtige vader steunt.

De hele situatie is eigenlijk schrijnend, maar wordt heel luchtig en met de nodige humor verteld. Het boek vertoont weinig diepgang, al de relaties blijven oppervlakkig, de gesprekken ook. Maar precies die benadering zorgt ervoor dat een glimlach nooit ver weg is.