"Thriller" met een knipoog

Het verhaal begint met een interview over vervalste schilderijen. Meteen is de toon gezet.

Fabian de Ligt heeft een drankprobleem en is leraar geschiedenis op het Stanislas college in Delft, dat van oorsprong een academie is die werd opgericht door de Jezuïeten. Fabian is een proefschrift aan het schrijven over de schilder Johannes Vermeer en diens relatie met de Jezuïeten. Daarom wil hij Jezuïetenpater Ignatius Kempers interviewen die in een verzorgingstehuis verblijft. Dit bezoek loopt anders af dan verwacht en wanneer Fabian een onafgewerkt manuscript van de pater wegneemt, beginnen voor hem de problemen.
David is een rijke kunsthandelaar met een opmerkelijke hobby, welke voortvloeit uit het feit dat hij verwant is aan Han Van Meegeren, kunstschilder en meester kunstvervalser (van onder andere Johannes Vermeer).
Pas naar het einde toe vloeien beide verhaallijnen in elkaar.

De korte hoofdstukken, afwisselend vanuit het gezichtspunt van één van de twee hoofdpersonages Fabian en David, eindigen meestal met een nieuw gegeven, waardoor de spanning strak wordt gehouden, maar tot échte suspense komt het (naar mijn aanvoelen) niet. Ik vind dit boek eerder een goede en spannende roman dan een thriller.

Ik vroeg mij af waarom boven elk hoofdstuk eigenlijk “Fabian” of “David” vermeld staat, terwijl het overduidelijk is vanuit wiens optiek het telkens geschreven is. Eén keer lijkt het zelfs fout: bij hoofdstuk 95 (pag. 340) staat bovenaan “Fabian” terwijl het over David gaat die in het Rijksmuseum de tentoonstelling van Vermeer bezoekt. (Maar dit is wellicht muggenzifterij, of ik heb iets over het hoofd gezien.)

Het nieuwste boek van Jeroen Windmeijer is vlot en heel beeldend geschreven, met kennis van zaken. Wie Delft kent, kan blindelings de weg volgen die de personages in het boek afleggen doorheen het centrum van de stad ; de straten en pleinen worden in detail beschreven. Wie Delft niet kent, kan het leren kennen aan de hand van het stadsplannetje met Vermeer-wandeling achterin het boek.
De auteur beschikt over een uitgebreide kennis van schilderkunst in het algemeen en Johannes Vermeer in het bijzonder. Hij heeft er zeker een gedegen studie van gemaakt. Dit blijkt alleen al uit de lange literatuurlijst die op het einde van het boek is opgenomen. Interessant voor wie er meer wil over weten. Het boek is sowieso leerrijk, je komt ook veel te weten over de Jezuïeten.
Omdat er zo weinig over Johannes Vermeer bekend is heeft Jeroen Windmeijer een mooi verhaal kunnen verzinnen. De grens tussen realiteit en fictie trekt hij met een knipoog. Mooi meegenomen dat “De schaduw van Vermeer” verscheen in 2023: het jaar van Vermeer.

Dit boek is het eerste van een trilogie. In navolging van de eerdere werken van Jeroen Windmeijer: de Leiden-trilogie en de Zuid-Amerika-trilogie. Ik ben alvast benieuwd naar de volgende twee delen van deze Delft-trilogie!