Een stilistisch hoogstaande klassieker over de spanning tussen zinnelijkheid en ascese

Op meeslepende wijze vertelt Hermann Hesse in Narziss en Goldmund (1930) over de ontmoeting en avonturen van deze twee titelpersonages, die karakterologisch elkaars tegenpool zijn en twee attitudes tegenover het leven verbeelden. Hesse verkent de mogelijkheden van het leven en stelt de plaats van de kunstenaar ter discussie. Dat gebeurt meesterlijk door de polen tegen elkaar uit te spelen: eros of logos, lichaam of geest, zinnelijkheid of ascese. Tegenover de intellectuele asceet Narziss plaatst Hesse de gevoelige artiest en vrijbuiter Goldmund. Hesse speelt de twee visies op het bestaan niet tegen elkaar uit, maar toont twee versies van het leven.

Het is een verhaal over levenslange vriendschap, de vraag naar de zin van het leven, een zoektocht naar jezelf en nog zoveel meer. Hesse is een fantastische verteller, die met veel gevoel voor romantiek de hartstochtelijke liefdesrelaties beschrijft en met veel meesterschap er de spanning weet in te houden. Het ogenschijnlijk simpele verhaal neemt tal van onverwachte wendingen, niets doet af van de grootsheid van dit werk. Het boek – geschreven in schitterende barokke zinnen – is tegelijkertijd een kunstenaarsroman, een avonturenverhaal, een lovestory en een ‘Bildungsroman’.