Labeur en een leven dat we ons niet meer kunnen voorstellen

Arnold Haldmarne verhuist met zijn gezin naar een boerderij in het Amerikaanse Midwesten. Ze zijn hoopvol en hebben heel wat dromen. Ze willen een toekomst voor hun drie dochters Kerrin, Marget en Merle. Marget en Merle genieten in het begin van de natuur en de omgeving. Maar het werk op de boerderij is zwaar en niemand uit het gezin is dat echt gewoon. Bovendien is het crisis in Amerika en het weer valt dik tegen. De broodnodige regen komt niet, oogsten mislukken, er komt niet genoeg geld in het laatje en de druk van de lening wordt steeds groter. Telkens als ze denken dat ze het zwaarste hebben gehad krijgen ze een nieuwe klap van de zweep.

Marget vertelt het verhaal van 10 jaar ploeteren, van verlies en afzien Ze beschrijft het harde leven, haar gezinsleden, haar verliefdheid voor Grant (een sterke, knappe kerel die in dienst komt in ruil voor kost en inwoon) maar ook de wanhoop die ze soms voelt. Merle is de meest positieve dochter. Ze is doodeerlijk, rechttoe rechtaan, en neemt geen blad voor de mond. Ze is koppig en driftig en gelooft dat alles zal goedkomen en er hen een mooiere toekomst wacht. Kerrin is de oudste. Zij vindt geen of nauwelijks aansluiting bij de rest van het gezin. Haar zussen zijn bang van haar. Je voelt dat ze meer het verschil zou willen uitmaken maar ze krijgt de kans niet. Haar persoonlijkheid staat haar in de weg. En toch draagt ze op haar manier bij aan het gezin. Ze geeft namelijk les in de dorpsschool en doet zo letterlijk haar duit in het zakje. Het is een boeiend karakter maar erg complex… Ze voelt zich duidelijk niet thuis in het Midwesten, ze aardt er niet, raakt geïsoleerd en worstelt met haar eigen emoties.

Vader is misschien wel de meest koppige. Hij staat met zijn voeten in zijn aarde, ploetert, schart en krabt om zijn gezin te onderhouden. Hij draait elke cent om en wil maar 1 ding: slagen in zijn boerderij. En moeder is de bezorgde huisvrouw die vaak bemiddeld en die weet wat ze moet doen om haar gezin samen te houden. Een stille motor die ook haar zorgen en lasten heeft. Ze zal bovendien zware kruisen moeten dragen.

Het lijkt wat veel drama en zwaarte maar niets is minder waar. Dit is een zeer beschrijvende roman die aangenaam leest (daarin herken je de grote schrijfster die Josephine Johnson is)

Een aanrader voor wie houdt van beschrijvende literatuur!

Josephine Winslow Johnson was een Amerikaanse romanschrijfster en dichter. Ze schreef ook proza. Ze won in 1935 op 24- jarige leeftijd de Pulitzer Prize voor haar eerste roman, Nu in november. Ze is de jongste schrijfster die ooit de Pulitzer Prize voor Fictie heeft gewonnen.