Leven, dood en kunst in tijden van corona

Boeiende dichtbundel met ondertitel "Gedichten uit de quarantaine" over de nog niet afgelopen zogenaamde coronaperiode (circa maart 2020 tot oktober 2021). Mijn advies: lees de bundel niet in één keer uit maar gedoseerd, in afleveringen, zoals je kijkt naar een documentaire. Jan Vanriet is begonnen als beeldend kunstenaar - getuige ook in deze bundel indringende tekeningen - geen overdaad - in zwart, grijs en wit die op zichzelf het intense leven "interpreteren" of met de gedichten kunnen gelezen worden.

De poëzie is dubbelzinnig en/of paradoxaal: enerzijds de dood, de ziekte, de schrijnende beelden wereldwijd, vooral in Italië (b.v. Bergamo), anderzijds de hoop, de kunst, de liefde, de (literaire) vrienden ... - daarom ook de titel "Pizza en de dood".

Aansluitend in de sfeer van dood en ondergang - "Het verhaal eindigt met" - is er de Solferino-gedichtencyclus - een commentaar van Vanriet op Radetzkymars, een roman van de Oostenrijkse schrijver Joseph Roth, een nieuwe vertaling in het Nederlands uit 2020 door Els Snick, met 48 tekeningen van Jan Vanriet en een nawoord door Geert Mak.

Ten slotte: Vanriet windt er geen doekjes om en schrijft trefzeker zoals in volgend fragment (p. 11) uit het eerste lange gedicht Inslag:

"Er was iets met het landschap aan de hand
Het overleefde in afgeprijsde zonsondergangen
een noodroep van lege stranden
Het geluid van de golfslag werd eenieder ontzegd
Je hoorde slechts de spoed van ziekenwagens
Ik keek naar de beheerders van de natie
tobbende bestuurders zonder kompas
Ze vroegen kalme berusting".