Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar

Als je aan een verzorgingstehuis denkt, dan denk je aan bejaarde mensen die achter het raam vanuit hun kamer naar buiten zitten te kijken of met de medebewoners koffie drinken in de cafetaria. Dat is niet het geval in het verzorgingstehuis van Hendrik Groen.

In dit boek volg je hem een jaar lang, dankzij dagboekfragmenten, in zijn verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord.

Hendrik Groen omschrijft zijn leven daar op een komische en droge manier. Hij voelt zich niet oud en verafschuwd de bewoners die al zuchtend met hun rollators door de gangen wandelen en die klagen over de dagelijkse thema’s zoals het weer, de politiek, het eten en de directrice.

Gelukkig leert hij er wel bewoners kennen die hetzelfde als hem denken en richten ze een clubje op, genaamd de ‘Oud-maar-niet-dood-club’. Ze rebelleren tegen de directie en proberen nog te genieten van hun ‘oude’ leven. Er volgen hilarische momenten maar ook ontroerende momenten waarbij ik toch een traantje moest wegpinken.

Ik heb heel hard van dit boek genoten omdat ik, terwijl ik het las, het me ook allemaal kon inbeelden. Het was alsof er een film voor mijn ogen kwam met alle fragmenten die Hendrik Groen neerpent.

Een ironische blik op het leven in een verzorgingstehuis.