Een thriller puzzelroman langsheen de Zweedse kust

In Rode augustusmaan verweeft Rebecka Edgren Aldén twee verhaallijnen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, maar die uiteindelijk – zij het laat – op ingenieuze wijze samenkomen. Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit hun perspectieven, wat zorgt voor een gelaagde opbouw.

Annika, vrijwilliger bij de kustwacht, ontdekt samen met haar collega Simon het lichaam van een overleden vrouw op een kiezelstrandje bij het eiland Värmdö. Aanvankelijk lijkt er sprake van een noodlottig ongeval, maar haar dochter zet vraagtekens bij deze lezing. Helemaal als ze onthult dat haar moeder haar vlak voor haar dood belde met een verontrustend bericht.

Charlotte bevindt zich in een heel ander soort crisis. Haar huwelijk met Frederik staat op scherp en de relatie met haar kinderen is gespannen. In een poging tot herstel gaan ze een paar dagen zeilen, maar die rust wordt ruw verstoord wanneer ze een oude vriendengroep tegen het lijf lopen. Er blijken onderlinge spanningen te zijn en het is de vraag of de onderlinge band van vroeger nog wel bestaat. Het verleden speelt een centrale rol in het boek en meerdere personages worden daarmee geconfronteerd. Alden besteedt veel aandacht aan haar personages. Niet alleen de hoofdrollen, maar ook de bijfiguren die elk op zoek gaan naar antwoorden over dat mysterieus ongeval zijn goed uitgewerkt. Dit zorgt voor diepgang, maar remt tegelijkertijd het tempo, het zorgt ervoor dat het verhaal soms wat fragmentarisch aanvoelt. Thema's als verlies, schuld en vergeving blijven een rode draad doorheen het verhaal waarbij de hoofdstukken steeds van perspectief wisselen. Aldén hanteert een soepele schrijfstijl, waarbij ze veel aandacht besteedt aan het ruige landschap van de Zweedse scherenkust en zo nu en dan subtiele aanwijzingen geeft over een noodlottige gebeurtenis van vijf jaar geleden. De schrijfster blinkt uit in het indirect overbrengen van informatie aan haar lezers; pas wanneer zij vindt dat het moment daar is, onthult ze cruciale details. Regelmatig eindigt een hoofdstuk met een onverwachte, maar intrigerende slotzin die de lezer op scherp zet.

Lange tijd blijft het onduidelijk hoe de verschillende lijnen zich tot elkaar verhouden. De twee hoofdverhalen blijven grotendeels gescheiden, met slechts subtiele raakvlakken, totdat alles aan het slot bij elkaar komt. Pas tegen het einde vallen de puzzelstukjes in elkaar. Hoewel dit knap is opgebouwd, voelt de uiteindelijke samenhang enigszins kunstmatig aan.