Stephen Hawking was ook een schalkse ruiter

Misschien herinner je je nog de film over het bizarre maar fascinerende leven van Stephen Hawking. Die film was grotendeels gebaseerd op het boek van Leonard Mlodinow over de fysicus.

Ook de Belg Thomas Hertog die in de nabijheid van Hawking mocht vertoeven, zegt het en het blijkt ook uit de woorden van Mlodinow. Het was een voorrecht te mogen vertoeven in de omgeving van Hawking en ook om hem als je mentor te hebben. Daarenboven was het big fun.

Behalve over de nachtelijke labosessies om de volgende stap in het ontraadselen van het mysterie van het leven te ontsluieren, gaat deze soort van biografie ook over het normale mensenleven van Hawking.

Nou wat heet normaal. Hawking was een groot deel van zijn leven veroordeeld tot een artificieel intelligent bestaan. Wie aan Hawking denkt, denkt niet aan zwarte gaten, maar aan een stem en aan een wheelchair.

Natuurlijk wist hij dat. Hij haalde er zijn profijt uit. Hawking haalde uit wel meer zijn profijt. Zo was hij - geloof het of niet - een vrouwenmagneet. Door de vrouwen in zijn dichte nabijheid, en dat waren er heus wel wat, werd om zijn gunsten gevochten. En Hawking liet het zich welgevallen.

Hawking had een groot, zij het enigszins plat, gevoel voor humor. Dat alles lees je in dit boek met de mooie aantrekkelijke ondertitel: Een verhaal over vriendschap en zwarte gaten. Het boek laat je met een heel goed gevoel achter: het gaat over onbegrijpelijke materie en je hebt er ontzettend van genoten.