Omgaan met verlies in 'The Incendiaries'

“She turned toward me, still unconscious, wrapping me in limbs and warmth, this bleeding, feverish creature I didn’t know how to stop wanting.”

The Incendiaries (Nederlands: Vuurgeesten), de debuutroman van R.O. Kwon, is een meditatie over verlies. Dat verlies manifesteert zich in veel verschillende vormen: het verlies van een geliefde, het verlies van een vriend, het verlies van vertrouwen, het verlies van een geloof.

Will en Phoebe leren elkaar kennen op een elitaire Amerikaanse universiteit, Edwards. Phoebe is een getalenteerde muzikante die haar moeder verloren heeft in een tragisch ongeluk. Will is een gedreven student die moeilijk de eindjes aan mekaar kan knopen. Phoebe raakt via haar vervreemde vader in contact met John Leal, een mysterieuze man die aan de leiding staat van een religieuze groep met onduidelijke intenties. Phoebe’s groeiende obsessie met de groep van Leal staat in schril contrast met Will, die vroeger fervent katholiek was maar onlangs dat geloof is kwijtgeraakt. Hun relatie komt onder druk te staan omdat ze zich beiden aan andere kanten bevinden van een geloof dat ze zelf niet goed begrijpen. Phoebe kijkt naar geloof als een mogelijkheid om de dood van haar moeder te verwerken en iets te maken van haar leven – Will kampt met het verlies van geloof alsof hij zelf een ouder verloren heeft.

“People with no experience of God tend to think that leaving the faith would be a liberation, a flight from guilt, rules, but what I couldn't forget was the joy I'd known, loving Him.”

Het verhaal bestaat uit drie vertellers – Will, Phoebe, John Leal – die elkaar voortdurend afwisselen. Maar het narratief is fragmentarisch, gebroken. De lijnen tussen realiteit en fantasie vervagen. Wills gedachten penetreren de hoofdstukken van de andere vertellers: hij maakt assumpties, vult gaten in, verzint details - en misschien nog veel meer dan enkel details. Zowel Will als John Leal raken doorheen het boek op hun geheel eigen manier geobsedeerd met Phoebe. Omdat hun perverse invloeden de integriteit en betrouwbaarheid van Phoebe’s hersenspinsels steeds meer verstoren, is het nooit helemaal wie de waarheid vertelt, wie liegt en wat er nu echt gebeurd is. Dat maakt de roman enkel maar sterker: het houdt de lezer op een welbepaalde afstand en nodigt uit om zelf aan de slag te gaan met de puzzelstukjes die worden aangeboden.

De proza van Kwon is om duimen en vingers bij af te likken en heeft eigenlijk vaak meer weg van poëzie. De beelden die ze oproept en de vergelijkingen die ze maakt zijn heel gevoelsmatig. Haar personages kent ze door en door. Kwon biedt de lezer een complexe roman over liefde, geloof en vertrouwen aan, eentje dat af en toe tussen de wondermooie regels door gelezen moet worden om volledig begrepen te worden.

“Sometimes, I still imagine I’m in that room again. I watch the girl I love, a silhouette waiting upon what I haven’t thought to give.”

(Gelezen in het Engels.)