Over een relatie in volle midlifecrisis en het besef dat je partner en kind compleet van jou vervreemd zijn.

Vanaf de eerste pagina slaagt Nicholls erin om je te doen (glim)lachen.
Van bij het begin voel je een sympathie voor Douglas, een man die op het punt staat alles te verliezen. Zijn rust, zijn beleefdheid (of is het Brits flegmatisme?), zijn eeuwige meegaandheid, zijn drang om te redden wat te redden valt, ... het heeft een omgekeerd effect op vrouw- en zoonlief. Ze duwen hem nog verder van zich weg.
Al zijn goede bedoelingen ten spijt.

Dit boek staat - ondanks het thema - bol van humor en mooie momenten.
Douglas, zijn vrouw Connie en hun zoon Albie ondernemen nog een laatste reis door Europa samen. Ieder van hen met eigen verlangens en hoop. Als dat maar goed komt!