For my eyes only? No, but it sure felt that way ...

Er zijn geweldige boeken en steengoeie auteurs. Er is veel dat iedereen zou moeten lezen.
Maar er zijn weinig boeken die tegelijk voelen alsof ze alleen voor jou geschreven zijn en tegelijk zo diep achter de realiteit van de wereld reiken dat ze raken aan de pijnlijke essentie van het mens zijn.
Ik kan alleen maar hopen dat Maud (ook romans!) blijft schrijven.
Dankjewel voor Tosca.

In Tosca neemt Maud ons mee in de ontmoeting tussen May en Aline. Een ontmoeting die verre van gewoon is, in alle opzichten. Zowel de wijze waarop de 2 vrouwen elkaar leren kennen, als hun wijze van communiceren en de manier waarop hun relatie zicht ontwikkelt, verdient het label uitzonderlijk.

Wie Maud als dichteres kent, zal niet verbaasd zijn te horen dat het taalgebruik poëtisch is en ook de vorm in dit boek belangrijk is. Zonder veel te willen spoilen kan ik alleszins zeggen dat deze ingrepen geenszins de voortgang van het verhaal bemoeilijken. Integendeel, ze maken er integraal, onlosmakelijk, deel van uit.

Het verhaal zelf is absoluut herkenbaar voor wie reeds aan den lijve ondervond hoe toxisch liefde kan zijn. Desalniettemin slaagt Maud erin om je als lezer te laten houden van beide personages. Niet beurtelings maar tegelijk zit je in hoofd en hart van beiden en ervaar je de worsteling om niet gek te worden.

Maud schreef een uitzonderlijk boek dat volgens mij nog veel te weinig weerklank vond. Lezen heel warm aanbevolen dus!