The lowland

Jhumpa Lahiri is geboren in Engeland in 1967 uit ouders afkomstig uit de regio West-Bengalen uit India. Ze groeide op in Amerika en debuteerde met een novelle, The namesake, in 2003.

Twee broers is tot nog toe het enige wat ik van haar las. Het originele boek heet The lowland, dateert van 2013 en werd genomineerd voor de Booker Prize 2014 en de National Book Award for Fiction 2014.

Ik kocht het boek begin 2019 tijdens een citytrip in Brussel in de Bozar Bookshop. Sindsdien bleef het naast mijn bed liggen op het stapeltje “lees mij, please”. Toen ik onlangs helaas weer weken aan mijn bed gekluisterd was en een tripje naar de bib er dus niet inzat, verzamelde ik alle ongelezen boeken in huis voor de nieuwe stapel “hell yeah, I’m gonna read you now!”.

Het duurde een paar hoofdstukken voor Lahiri erin slaagde me in het verhaal mee te krijgen. Echter, haar verteltalent en haar rake beschrijvingen van zowel natuur als mensen overtuigden me om door te lezen. En daar kreeg ik geen spijt van. Want eens je in dit verhaal zit, laat het je niet meer los.

In verschillende verhaalperspectieven vertelt Lahiri het verhaal van de twee broers Subhash en Udayan. Ondanks het feit dat Sudayan reeds op jonge leeftijd sterft blijft zijn personage een wezenlijke rol in het verhaal spelen.

Twee broers speelt zich voor het grootste deel af in Amerika, in Rhode Island, meer bepaald in de omgeving van de hoofdstad Providence. Maar regelmatig wordt er hetzij in verhaal, hetzij in werkelijkheid terug gereisd naar Calcutta, waar de broers geboren werden.

Door de wisselende perspectieven zowel in tijd als in personage word je meer en meer deel van het verhaal zelf. Zonder dat deze roman er heel hard op focust is migratie en wat het met mensen doet overal aanwezig. Maar meer dan dat is Twee broers het verhaal van verschillende onmogelijke liefdes in één gezin. In het begin lijkt dit nog ietwat logisch gezien de keuze die de oudste broer maakt bij het overlijden van zijn jongere broer. Maar naarmate het verhaal zich verder ontwikkelt wordt deze onmogelijke liefde een thema op zich, een laag in de vertellijn die zich traag verweeft met de gebeurtenissen in het leven van het nieuw gevormde gezin.

Lahiri slaagt er buitengewoon goed in om door taal de overstap naar beeld en zelfs naar geur en sensatie te maken. De omgevingen waarin zij haar verhaal vertelt zijn geen decor maar maken deel uit van het verhaal zelf.

Buitengewoon graag gelezen, een aanrader als zomerlectuur, en voor mezelf: meer Lahiri op de leeslijst!