Vakantieblues

1931. Het jaar dat de witte stok voor blinden en de langspeelplaat werden geïntroduceerd.
Het jaar ook dat Twee Weken Weg van R.C. Sherriff verscheen.
Nu, 90 jaar later, werd het voor het eerst vertaald. (Behoorlijk) goed vertaald bovendien. Dat is belangrijk, want dit is geen story-, wel een taal- en sfeerdriven boek.

Voor het verhaal moet je het inderdaad niet doen: De familie Stevens gaat voor de zoveelste keer op rij twee weken met vakantie naar Bognor, een kleine badplaats aan de kust van West Sussex in het zuidoosten van Engeland. Eer ze op de trein zitten ben je al ruim 100 pagina's ver. En eenmaal gearriveerd "dralen de dagen eindeloos" en lijkt het einde van de vakantie nooit te zullen komen.

De Stevensen halen hun voldoening uit routine, niét uit avontuur. Een onverwachte ontmoeting is geen verademing, eerder een verzoeking. Een ongeplande uitnodiging veroorzaakt geen voorpret, maar onderhuidse stress. De bagage bestaat voornamelijk uit mantels der liefde, waarmee kleine akkefietjes discreet worden bedekt.
Harmonie staat voorop en waar een moderne auteur die al snel vakkundig om zeep zou helpen om voor de nodige dramatische spanning te zorgen, draagt Sherriff er nauwgezet zorg voor dat elke rimpel geruisloos wordt gladgestreken.

En het is net die bijna lethargische, maar heerlijk geformuleerde traagheid die je - hoe je ook tegenstribbelt - uiteindelijk tòch het boek in zuigt. Sherriff dwìngt je met zijn nauwgezette observaties tot slow reading.

Twéé weken heb ik over dit boek van nauwelijks 350 bladzijden gedaan.
Twee weken was ik weg.
Zelden werd klein geluk zo treffend beschreven.