Vrijdag de dertiende

Eens temeer een semi biografische roman van een schrijver, die na het lezen van vroeger werk zoals o.a. Yoga en Andere levens dan het mijne, steeds weet te ontroeren zonder te vervallen in valse sentimenten, maar integendeel scherp blijft observeren van wat er zich in zijn dichte omgeving afspeelt. Hier een journaal na 9 maanden vertoeven in de rechtszaak van de Parijse terroristische - brutal - aanslagen van 2015 o.a. in de Bataclan waarbij 130 doden vielen. Wat een eenzijdige niet te peilen donkere treurzang had kunnen worden - wat het ook wel is - op de slachtoffers en een vloek vol van verachtelijke verwijten ten nadele van de 11 daders is dit eerder een boek dat vanuit drie perspectieven: dat van de slachtoffers en hun nabestaanden, de verdachten en het hof, ons rauw maar eerlijk én met de nodige empathische nuances het ganse gebeuren, gefileerd met een scalpel als van een chirurg op ons bord gooit. Zo zijn er de gruwelen van de omschrijvingen van de wonden teweeggebracht door de harde inslagen van de gebruikte Kalasjnikovs op de slachtoffers, gewagmakingen van disruptieve overwegingen ter verdediging(?) van de daders en de menselijke last die dagdagelijks rust op de schouders van de juristen die het recht MOETEN laten zegevieren. - Een misstap inzake vraagstelling en/of beoordeling is gauw gemaakt. Zoals altijd weet Carrère - voor de aandachtige lezer van diens vroeger werk - linken te maken met gebeurtenissen die reeds werden beschreven in - zijn - vroegere romans. Zo werkte hij als sociaal werker tijdens de eerste vluchtelingenstroom op het Griekse eiland Leros met Syrische bootvluchtelingen waar hij persoonlijk bevriend werd met vijf jongeren van hen.....