Tweede deel van de uitmuntende reeks rond Vera Bergström, geschreven in en rijke en beeldende taal

Ik las eerder al het eerste boek Sluw met Vera Bergström (de familienaam van de auteur is Strömberg…) die ik toen reeds een heel knappe, intelligent thriller vond. Deze keer speelt het verhaal zich af in de zomer, waar het zich bij Sluw in de winter situeerde en dat geeft dan al meteen toch een andere insteek. Vera verloor in het eerste boek door besparingen haar job bij de krant Jantlandsposten, werd door haar man verlaten en was verbitterd en teleurgesteld. In dit tweede deel werkt ze weer als journaliste voor dezelfde krant met Nils Strömmen als hoofdredacteur.

Het verhaal start rustig terwijl de hoofdrolspelers worden voorgesteld: Vera zelf, Stina & Martin die een schapenboerderij hebben en Claes, een succesvol Tv-presentator. Vera woont en werkt in Are, een bergdorp ten noorden van Zweden op de grens met Noorwegen. Ze werkt er aan verschillende artikels over de ontwikkeling van het berggebied met plannen voor een nieuwe skihelling, een skilift en nieuwe vakantiewoningen. Ze klaagt er het zorgeloos en vernietigend omgaan met de natuur aan en zegt hierover: “Dit was realiteit, we hebben ons mooiste uitzicht verkocht aan mensen die er slechts af en toe zijn.”

Ze wordt ook aangesproken door Stina van de schapenboerderij die vraagt om de verdwijning van haar broer weer onder aandacht te brengen. Hij wordt al langer dan een jaar vermist. We lezen ook hoe moeilijk het leven op de schapenboerderij is, dag en nacht weken en toch nauwelijks rondkomen. Er heerst armoede en een maatschappij die tekort schiet.

Claes zijn verhaal gaat niet alleen over zijn succesvolle carrière maar ook over zijn onzekerheid waarmee hij al worstelt sinds zijn jeugd. In zijn privéleven loopt het ook niet zo goed.

Vera die zich die zich vastbijt in de vermissingszaak van Jonte komt soms hard over maar ook haar kwetsbaarheid komt aan bod in haar gedachten en schuldgevoelens over haar zus die 30 jaar geleden stierf, maar ook door haar warme en zorgzame gevoelens voor haar vader die in een rusthuis verblijft. Haar verbittering en teleurstelling is er nog steeds, deels te maken met haar leeftijd deels met de behoefte naar een partner aan haar zijde. Ze kan echt moeilijk om met haar leeftijd en voelt zich uitgerangeerd.

Een beetje storend doorheen het verhaal is het feit dat ze weliswaar door intensief speurwerk vlugger achter zaken komt dan de politie, die ze net zoals in Sluw ‘Blinde vinken’ noemt. Ze komen ook niet snugger en daadkrachtig over. Voor de rest niks dan lof. Het verhaal, het plot, het klopt allemaal en dat in een zeer rijke en beeldende taal geschreven, over o.a. de soms grijze en sombere sfeer ondanks de lente en zomer maar evenzo overdekte schoonheid van de natuur.

“De rivier in de lente. Af en toe ontstond er een bepaalde woede in de naarste vlucht van de winter. Bij Tännforsen kwamen de krachten je als fysieke opdonders tegemoet. De Indalsälven bulderde en bruiste, het water deed de wegen krimpen, nam akkers in beslag, slingerde haastige bossen in en dwong mensen bij bruggenhoofden hun auto’s te verlaten. Het smeltwater van de beken stroomde Van de bergen af. Ja, de lente drukte zich uit als een holbewoners die er genoeg van had.”

Ik hoop dat er een derde deel verschijnt, ik wil weten hoe het Vera verder vergaat!