Een sapphische romance, uniek in zijn roekeloze kwetsbaarheid

De cultklassieker uit 2014 die op intieme wijze de stormachtige, verwarrende verhouding verkent van een jonge schrijfster die voor het eerst hopeloos verliefd wordt op een vrouw.

Een jonge schrijfster verhuist van het platteland naar de stad en wordt voor het eerst verliefd op een andere vrouw. Vanaf het begin is de relatie gedoemd te mislukken: Finn is negentien jaar ouder, draagt mannenkleren, heeft een brutale grijns... en een langdurige relatie met haar vriendin, die trouwens nergens in het verhaal verschijnt. Nu niet onmiddellijk de originele insteek voor een novelle, een gegeven dat waarschijnlijk al in meerdere romans zal voorgekomen zijn. Het is niet ongebruikelijk om een verhaal tegen te komen waarin een romantische relatie tussen twee vrouwen op een ramp uitloopt. Maar hier is het anders, met verbluffende helderheid en hartverscheurende tederheid beschrijft Chloe Caldwell een liefde vol nachten waarin dronken telefoons tegen stenen muren worden gesmeten; ochtenden van katerig samen in bed liggen; e-mails en gedichten die elkaar in razend tempo opvolgen. In Women legt Caldwell de koortsachtige obsessie van verslavende liefde bloot, en stelt ze de vraag: wat kan, als het al iets kan, wie we liefhebben ons leren over wie we zelf zijn?

In deze prachtige, grensverleggende, zinderend sensuele novelle vertelt Caldwell een verhaal over verlangen en liefde dat je op de knieën krijgt. Ze vangt de brandende hartstocht van een sapphische romance, schetst een rauw portret van een identiteit in crisis, en verkent de mogelijkheden van een queer bestaan. Women is een vlammende novelle die het hart brandmerkt en de ziel raakt.

Ik weet niet zeker of het eerlijk is om te zeggen dat de hoofdpersonages hoopvol zijn over het idee van vriendschap, of dat ík als lezer hoopvol was net zoals ik telkens een gevoel van troost ervoer wanneer ze samen de nacht mochten doorbrachten Zelfs wanneer de dingen in het boek heel erg misliepen, zelfs wanneer ik allang wist dat er geen verrassend einde zou komen, voelde ik de onderliggende vernietiging. De verteller navigeert doorheen deze gebeurtenissen veel slimmer dan wij als lezers, en vergeet ons er niet aan te herinneren hoe destructief en écht de situatie is: "Wat opwindend en opzwepend was," schrijft Caldwell, "zorgt er later voor dat je maag omdraait."

De kracht van ‘Vrouwen’ zit in de niet-lineaire vertelvorm. Het ene moment wordt de verteller gekwetst door Finn, maanden na het einde van de relatie, en dan gaan we weer terug in de tijd naar een moment waarin ze samen in bed liggen en alles prettig is voor iedereen, ook voor de lezer. Dat zou verwarrend kunnen zijn, maar uitleggen waarom het dat niet is, zou voelen alsof we proberen iets uit te leggen wat liefde is, dat lukt niet. Daarom voelt dit verhaal zo anders aan. Het is het verhaal van een carrousel doorheen roekeloze kwetsbaarheid. Het jezelf verliezen in een uitzichtloze relatie en het nog weten ook. De verteller is roekeloos met haar hart en vertelt haar ervaring op nietsontziend eerlijke wijze, zonder anderen de schuld te geven, alleen zichzelf, of haar stemmingen. We wéten dat de relatie zal eindigen, en dat het moet eindigen.