Verdoof jezelf (niet)

Hanna is gestorven en haar man, haar schoonzus en nichtje blijven radeloos achter. Drik is psychiater, zijn zus anesthesist. Drik gaat op zoek naar de oorzaak van pijn als psychiater, zijn zus Suzan probeert pijn juist zoveel mogelijk te verdoven. Nichtje Roos probeert zich juist zo ver mogelijk van de geneeskunde te houden en kiest dezelfde studierichting als haar tante Hanna: geschiedenis. Interessant, vond ik, net de studierichting die altijd maar weer naar het verleden grijpt. 
Alle personages zijn geobsedeerd door het verleden, maar zonder zich daar zelf écht bewust van te zijn. Liever doen ze door, zoeken ze naar hoe ze met de toekomst moeten omgaan en proberen ze maar niet te denken aan wat echt in hen omgaat. Ze verdoven zich, op allerlei mogelijke manieren. En dan komt Allard het leven van Drik binnengewandeld: een student-psychiater die ook zijn weg niet weet en daarvoor de hulp van Drik zoekt. 


De verdovers is een boek over omgaan met pijn en niet weten hoe, over verslavingen, over blind zoeken naar beterschap en dat niet vinden. Anna Enquists schrijfstijl, die ik op andere momenten niet altijd kan smaken, klopt hier mooi met het thema van het boek: afstandelijk, staccato, zonder verfraaiing. Het houdt ons op een afstand van het verhaal, net zoals de hoofdpersonages zich op afstand van hun verhaal willen houden. Een boek dat ongelooflijk vlot las en een belangrijk thema aansnijdt. Hoe gaan we om met onze gevoelens? Hoe kunnen we onszelf zoveel mogelijk pijn sparen en tegelijkertijd rijst de vraag zich ook hoe we kunnen vermijden onszelf zo veel mogelijk te verdoven. Een relevant boek in een tijd waarin we er niet altijd meer in slagen stil te staan bij onze gevoelens.