Het begin van het einde

Ik wantrouw ze, boeken die achterstevoren (of ondersteboven of binnenstebuiten) worden verteld. Ik gruwel van vorm die boven inhoud gaat, structuur die de vertelkunst verstikt.

Dat Wij zijn niet als Hagedissen begint met de epi- en eindigt met de proloog is dus voldoende om mij als een - euh - schichtig reptiel uit de voeten te maken.

Maar kijk... Vooroordelen worden opzijgezet, de eerste bladzijden worden gelezen, de interesse wordt gewekt. Bianchi brengt namelijk de protagonisten van het boek samen in een beklijvende eindceremonie en voedt de lezer intussen mondjesmaat met kruimels van wat voorafging. Zodat je geboeid raakt door de ontwrichte levens en benieuwd wordt naar hoe het zover is kunnen komen.

En dat is precies wat je in de rest van het boek - in omgekeerde chronologische volgorde dus - te lezen krijgt: waarom een vrouw er niet in slaagt haar man bij zich te houden en haar kinderen graag te zien. Waarom een vrouw de honger omarmt. Waarom een vrouw weigert te fietsen.

En hoe verder we terugkeren in de tijd, hoe heftiger de emoties worden. Bij de personages én bij de lezer.

Het venijn zit hem in de staart.

Hagedissen kunnen die afwerpen en opnieuw beginnen.

Mensen niet.