Een razendsnelle thriller vol medische spanning, morele dilemma’s en Hollywood-glans, maar met weinig ruimte voor nuance of geloofwaardigheid.

Met Zonder afscheid bundelen Harlan Coben en Reese Witherspoon hun krachten voor een thriller die vanaf de eerste pagina in volle vaart vertrekt geschreven in een sneltreinvaart, en met veel spanning maar soms moeilijk te volgen door de hoeveelheid medische termen en breeduit gerokken beschrijvingen van operaties. Het boek leest als een moderne blockbuster in romanvorm. Het is een genre dat ik niet zo graag lees en misschien ben ik dan ook niet de juiste persoon om hierover iets te schrijven…

Maggie McCabe, een briljant militair traumachirurg, staat op het randje van de afgrond. Ze heeft gevaar nooit geschuwd en kiest steevast voor de plekken waar ze de meeste impact kan maken. Tot een reeks tragedies haar medische bevoegdheid kost en haar wereld op zijn kop zet. Haar doel lijkt verloren, maar haar moed niet. Op haar dieptepunt krijgt ze onverwacht een reddingsboei toegespeeld door een oud-collega, een plastisch chirurg voor de superrijken, wiens anonieme klanten absolute discretie eisen.

Wanneer Maggie wordt gevraagd om aan de andere kant van de wereld een onconventionele ingreep uit te voeren op een van ’s werelds meest mysterieuze mannen, aarzelt ze — maar ze neemt de opdracht aan. Wat volgt, is een afdaling in een universum van onbeschrijflijke rijkdom, duistere intriges en moreel grijze keuzes. Wanneer haar patiënt plots verdwijnt, moet Maggie zelf op de vlucht slaan, gevangen in een web van leugens waar niemand te vertrouwen is.

Coben en Witherspoon bouwen rond haar een plot vol wendingen, verraad en morele dilemma’s, in een tempo dat nauwelijks ruimte laat om op adem te komen. De scènes zijn als flitsen uit een trailer: luxe, spanning, glamour en morele keuzes in slow motion. Tussen het spektakel door sijpelen hier en daar momenten van melancholie — zinnen die even stilstaan bij rouw, schuld en verlies - in de wereld van oligarchen die geloven dat alles te koop is, dringt langzaam het besef door dat verdriet dat niet is.

Toch schuilt er achter al dat vuurwerk een zekere onbalans. De roman schakelt soms abrupt van scherpe actie naar overdadige beschrijving, alsof de twee auteurs elk hun eigen ritme volgen. Het resultaat is een thriller die leest als een Hollywoodfilm: snel, luid, emotioneel geladen, maar niet altijd geloofwaardig. Wie houdt van pure spanning, morele dilemma’s en een hoofdpersoon die haar eigen grenzen opzoekt, zal hier smullen. Wie subtiliteit zoekt, zal af en toe verlangen naar de oude, fijnbesnaarde scherpte van Harlan Coben.

Zonder afscheid is als een glas champagne na een lange dag: sprankelend, vluchtig, misschien iets te snel leeg. Maar het tintelt nog even(tjes) na.